ชีวิตและโชคชะตาของนางวิษาขา : หน้า 121/278

ประโยค 1-1 ประโยค 3-11การ ให้เครื่องประดับช่อชมภูมุ่งดู องค์พระบาดวังแสน แล้วเลื่องดูไว้ใน สกูลเป้นอย่างดี เอาใจดูไม่ปลอดปลอด ตั้งแต่นั้นมา นางวิษาขา ก็มีพี่บุญญูมีให้นามเป็นต้น ได้พร ๔ ประการจากสำนักงานของสมเด็จพระบรมศาดา มีสิ่งงามอยู่ในตัว เปรียบเสมือนพระอรัญญ์เพ็ญ เคนดวงอยู่ในภาคคณะนั้น นางได้ถึงความเจริญกองกล้วยลูกหลาน เป็นอันมาก แม้กระนั้น ก็ยังคงรูปเป็นคนสาวเหมือนมีอยู่นราราว เพียง ๖ ปี มีพิมมีใดงอมแม้นเสน่ห์เดียว มีริษยาต้อนน่ารูชม ทุกอิริยาบถ และปรากฏล่อลูกล้อกว่า มีกัลยถึง ๕ ช่างสาร พระ ราชทรงทราบข่าวดีแล้ว มีพระราชประสงค์ทรงทอดลอง ณ วันหนึ่ง พระองค์จึงได้ทรงปล่อยช้างให้นำ้ๆ ช้างก็ชูงางเข้าไป นางได้พลัง ช้างตัวหนึ่ง ๆ ให้ลันไป ด้วยนั่งเพียงวัน ๒ วันเท่านั้น นางได้ละพรุ่งนี้ พร้อมด้วยลูกลานครบบริบูรณ์ไม่มีตำหนิเรื่อยเสียดายเลย กลับสมบูรณ์ พิสูจน์สุข แม้ทรัพย์สมบัติไม่รู้หมดสิ้น ไม่เคยรู้จักความทุกข์จนบัดสน การสิ้นไร้ดอกไม่เคยมี. - The first line continues from an earlier part, ending with "118". - The content appears to tell a story about a woman named วิษาขา and her spiritual and material life, her beauty, and her fortunate circumstances. It also describes her practices, her spiritual journey, and her wealth and possessions, including elephants and properties.