ปัญญาภิรมในพระราชา : หน้า 253/278

ประโยค ๓ - อิ่นคราคารธรรมบทแปล - หน้าที่ ๒๕๐ [ ปัญญาภิรม ] ในครั้งพระเจ้าหมาทัดเสวยราชย์ในกรุงพาราณสี พระโภธี สัตว์ดิ้นเป็นพระราชบดสุดท้าย ได้รับคำานำของพระปัจเจกพุทธเจ้า ว่า จักได้เป็นพระราชาในเมืองดิลกัลแห่งประเทศศรีษะ การ เดินทาง ไปทางอ้อม ๑๒๐ โโยชน์ ทางตรงผ่านคงไปเพียง ๕๐ โยชน์ แต่ในคงต้องฝ่าด่านอันร้ายแรงยิ่งแน่กล้งทำ รูป เสียง กลิ่น รส โภฏฐ์พระเจ จักไปทางนั้นให้ระวังตัว อย่างหวัดพลันหลง- ไหล มินิฉนั้นจะเป็นภายของรักษ์ (พี่น่า) เสีย พระราชบุตร ได้รับคำานำอย่างนี้ จิลากพระปัจเจกพุทธเจ้า ทั้งหลาย และทูลลา พระราชมารดาดับใจไป มีมาหลึกโดยเสด็จด้วย ๕ คน เมื่ อเดิ น ทางผ่านคงไป พวกมหาดเล็กไม่เชื่อฟังคำสั่ง ลำบากเมื่อคาดคะเนความต้อง การในเบญจพิภพคุณ ไม่สำรวมจัญจะเป็นดังนี้ ฯ ผีบ่าในตา การในเบญจพิภพคุณ ไม่สำรวมจัญจะเป็นดังนี้ ฯ ผีบ่าในตา ฯ พระราชมารดาได้รับคำสั่งให้เดินทางต่ออัญชะลอรับตามได้ เพราะ สำรวญจัญจะเป็นดังนี้ ฯ เวลานน​ รา งศ์ในราชูปรัณฑิกล่าของดีรักสี กินหมด เพราะโทษที่ไม่สำรวญเช่นเดียวกัน เขาจึงอัญชะณีพระราช- กุมารขึ้นเสวยราชย์เป็นราชาในจุ่งนั่นต่อมา เมื่อเวลาได้ถิ่นแล้ว ทอดพระเนตรสุริยสิ่งของพระองค์ก็ได้รับเพราะทรงประหยัดพระ ทุกข์ยาม วิริย นาเมต สุตตติ กกุพฑูมพา ขึ้นชื่อว่า ความเพียรนี้ อันดับทั้งหลายควรทำแท้ ดังนี้แล้ว เปล่งอุทานว่า :- ๑๒๕| กุญฺเตสะ ติณฑา เพราะฉะนั้นผู้มนุษย์ในคำแนะนำ ของท่านผู้อาลัย