เรื่องพระนิคมวาสิสิตสลาเถระ : หน้า 97/278

ประโยค - อันตราคามรรมแปล - หน้าที่ 94 (๑๑. เรื่องพระนิคมวาสิสิตสลาเถระ มีเรื่องกล่าวว่า ยังมีกฎบุตรผู้หนึ่งซื่อสัตย์สละ เจริญเต็มโตขึ้นจากการกองสายโลหิตของชาวบ้าน ในบ้านใกล้สมุดแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ใครจากเมืองสาวดีนี่น มาบรรพชาอุปสมบทอยู่ในสัตตคามานามินปราฏว่า พระนิคมวาสิสิตสาละ เป็นผู้น้อยสนโดย ผู้สงแล้ว ผู้ปรารภความเพียร ท่านเที่ยวบิณฑบาตตามแถวหมู่บ้านฤดูเท่านั้น ไม่ไปทางอื่นเลย ถึงเมื่อพวกทายกนิยมบุตรเกิดกุขึ้นเป็นต้น ทำมหานาคดีดีอยู่ดี เมื่อพระเจ้าพนเสทิโกศลทรงทำอาสถานอยู่ดี ท่านมีได้มาเลย ภิกขุทั้งหลายก็พากันกล่าวว่า ท่านเป็นคนลูกศิษย์กับหมู่ฤๅษี ควรทราบ ไปถึงสมเด็จพระบรมศาสดา พระองค์ก็รับสั่งให้ท่านมาตอบถามเอา ความจริง ท่านก็ไปโกลิษฑ์ซึ่งหา แก้วว่า หามเป็นอย่างเล่าลืออันมิ ข้าพระองค์ได้อาศัยพวกมุนียหลายนี้ จึงได้อาหารสำหรับสัตตนกินพอ เลี้ยงอาตมาแล้ว จึงเลิกการแสดงหาอาหาร ใช้ข้าพระองค์ค่ะได้ คฤคฤกลิ๊บหมู่ฤๅษีที่หาไม่ ข้าพระองค์คิดเห็นอย่างนี้ จึงได้ไปทางไหน พระเจ้าข้า ! พระองค์ได้สดับดังนั้นแล้ว ก็รงเห็นด้วย ประทานอทธฤกตาว่า ลาภุ แล้วจะกล่าวท่านว่า ภูมิ ! ข้อที่เธอมาได้ อาจารย์เช่นดังเรา แล้วได้เป็นผู้น้อย ยงไม่เป็นการอัครราชันอะไร นัก ด้วยว่า ขนึชื่อว่าความเป็นผู้น้อยนี้ ได้เป็นแบบแผน เป็นประ-เพณีของเราแต่ดั่งเดิมมาแล้ว ได้ทรงนำอดินนทานในจุลสสุราชาก มาล่อต่อไป :-