ประโยค ๑ - อันดับาธรรมบทแปล - หน้า 163 : หน้า 166/278

ประโยค ๑ - อันดับาธรรมบทแปล - หน้า 163 รับสั่งว่าอธุลียและหาสมมีให้ นางได้สมมีแล้ว จะทำบุญให้เต็มที่ ถึงกับให้คอนนิมิตพระอยู่ที่ประตูบ้าน แต่ไม่มีใครผ่านไปเลย ข้าว ของเหลือทิ้งเสมอมา ภิกษุนานทนกันถึงเรื่องนั้น พระศาสดาแสดงความ สอบถามทรงทราบแล้ว ตรัสว่า ภิกษุแต่- รูป มีใต้ทำความเดือดร้อน แก่นางแก่ในชาตินี้ แมชาติการณ์ก็กำแล้ว ภิกษุทูลถามเรื่อง จึงตรัสส อดิศจนานในพัททุชาดกว่า :- [ พัททุชาด ] ในปางหลัง มีรายของเศรษฐีนคนหนึ่ง เป็นคนตระหนี่ฝง เงินไว้ ๔๐ โกฏิ เมื่อจะตายจิตประหวัดถึงเงินเตายไปเกิดเป็นนางหนู ฝ่าเงิน ต่อมายมู่บ้านแกนนั้นกระจัดกระจายไปหมด เป็นที่รัง พวกช่างกล้าไปดักหินทา ฝ่ายนางหนูเห็นช่างบ่อย ๆ นักรักใคร คิดถึงเงินของตน ไม่ได้ใช้ซ้ำให้เป็นประโยชน์จึงตามมาวางกัน ประหนึ่งช่าง เอาไปชื่อเนื้อมาให้ ทำอย่างนั้นเสมอมา วันหนึ่ง นางหนูถูกแมวตะครุบได้กิน ต้องขอถ่ายตัวด้วยเนื้อให้ ต่อมา ถูกจับได้อีก ๑ ครั้ง ต้องขอถ่ายด้วยเนื้อเหมือนกัน ตกลงตัวได้คืนเล็ก น้อยขนผอม นายช่างเห็นอย่างนั้น กมุ่งเรื่องแล้วสาธาร ทำปล้องแก้ว ให้ แนะว่าให้เข้าไปอยู่ในปล่องนั้น พอแมวมาว่พูดยั่วให้โกรธ นาง ทำตาม แมวโกรธสมตัวโคตรพระคุณบ้างหนูก็ปลอกปล้องแก้วแทงอกตาย ทั้ง ๕ ตัว นางหนูจึงสบายต่อมา แล้วตรัสสุรเป็นกาว่า :-