ธรรมบทแปล - อันดับธรรมหน้า 160 : หน้า 163/278

ประโยค - อันดับธรรมบทแปล - หน้า 160 ธรรมของภิญญูครั้งนี้ เมื่อมีเรื่องอะไรใหม่คุณกันใน ธรรมสภาเสมอ แม้ครั้งนี้ ก็พูดกันตามเคยว่า พระสาริฏฐุทธ่านเป็น ผู้อัญญากฤกยาติ แม้ข้าพูดีเดียว ยังอุดสำรับสมุนคุณแก่นพราหมณ์ พระองค์เสด็จมาสถาสาได้ความแล้ว ตรัสรับรองว่า จริงที่เดียว แม ในชาติแต่ก่อนก็เคยดำัญญูกว่าที่เหมือนกัน ทรงอ๋ำนันดีกำบรรไล อดิษฐิตลาดสาร่าว่า :- [ อลินิจิตตฤกษ์ ] ในครั้งไบรนามีบ้านตำบลนึงใกล้กรุงเทพมหานคร ชาวบ้านตำบล นันประกอบอาชีพด้วยหาเครื่องไม้ทำบ้านเรือนไมย ไปถึงชมรมอยู่ ในป่าคันเหนือน่า ครว่านี้ช้างพลายเชือกหนึ่ง ( คือพระสาริฏฐุทธาร) เดินเที่ยวว่าจะกินไปหยิบขอไปตะเลีย ตำท่าหกคา บวกบุญถึงกับ ต้องเดิน ๑ ขา ได้ยินเสียงพวกช้างไม่อยู่ใกล้จึงเข้าไปมองลงออกความ อนุเคราะห์ พวกช้างไม่เข้ามาสังเกตดูเห็นไม่ฟ่าท่า เอามัคริณแล้ว เอาเชือกผูกกระดกออก รีดหนองจะล้างรักษาอาย ช้างนึตั้งบูญคุณ ของเขาจึงช่วยทำงานจงฝีงไส้บ้าง รวมเครื่องมือบ้าง ช่วยจับสายบรรทัด สำหรับตีบ้าง สุขเดะจะทำได้อย่างลังเลง เครงจะทำไม่ไหว จิ ไปนำลูกมอให้ใช้การแทน ส่วนตนเข้าป่าไป ลูกช้างนั่นเผือกทั้งตัว แต่ยังอ่อน ชอบเล่นกับเด็กลูกช้างไม้ ยอมให้จับวงโหนง ทั้งบนบก ในน้า ธรรมดา ช้าง น้ำ วัว คน อาชาไนย ย่อมไม่ก่ออุจาระปัสสาวะ ลงน้ำ แม้ช้างนั้นก็ไม่อายเหมือนกัน ถ่ายแต่บนฝัง อยู่มาวันหนึ่ง