นางปราณภูเด้พระราช : หน้า 142/278

ประโยค 1-83 ประโยค 1-83 "ดีี พอสมพระเนตรกีหลบเสีย โฉมของนางปราณภูเด้พระราชดูด ดวงจันทรลอยขึ้นกลีมเมฆ ท้าวเธอขอสิ่งแสนาสิมพระองค์ฯ เทพ พลัดตกจากฑูธารา รับทัประทับณ่อศักดิ์กลับพระราชวัง ครั้งแล้ว รับส่งให้อาณัตย์ไปถาม ได้ความว่านิ่งอาสิมแล้ว จึงรับส่งให้หา ตัวสามมา โปรดให้รับราชการ ด้วยมีพระราชประสงค์ว่าจักจับผิด ลงพระอาญาอารสเสียด แล้วรีบราบด้วยอีกโสดหนึ่ง ค่าที่เขา รับราชการระวัง ไม่มีทางให้จับผิด ท้าวเธอจึงใช้ให้เขาไปเอา ดอกบัวกับดินแดนอรุณที่พระลาว โซนท์ กำนัลให้กลับมาให้ทัน สงกรานเวลาเย็น ถ้าไม่ทันจักฎกูพระราชอาญา ดอกบัวและดิน ชนิดนี้มีแต่ในนาคพิภพ ที่รงใช้ให้เพราะพลาหาเหตุ เขา ผู้วามาส น้อย จำใจไป รับไปหารยาให้หัวข้าวไปกินกลางทาง ได้เวลิกิ แบ่งบรีก พบคนเดินทางจึงสวด่านที่เหลือ กับโปรให้บนปลาส อีกกำมือหนึ่ง และประกาศเรื่องราวของตนแก่นาคครุฑและเทวา และ ให้ส่วนบุญที่นั่นด้วย เคยบุญนั้น พูนาถื่นรับส่วนและรับ อาสไปนำดอกบัวกับดินแดนอรุณมาให้ เขาได้สมความปรารถนาแล้ว รับกลับมาถึงประตูเมือง แต่เข้าไม่ได้ เพราะพระราชทว่าว่า ถ้านำมา ให้สำเร็จ อุบายนี้ไม่มีผล จึงรับส่งให้ไปประดูลาดเก็บลูกดาวไปเสีย แต่เช้า เมื่อเขาไม่มีช่องจะเข้าได้ จึงร้องประกาศแก่มหาชนให้รู้ว่าว่า คนนำดอกบัวกับดินแดนอรุณมาแล้วโยนขึ้นไปบนประตู แล้วเดินไป อาศัยนอนอยู่ในวัด ตอนกลางคืน พระราชบรรมไม่หลับกระทุ่มว่า พรุ่งนี้เช้าเป็น"