ข้อความต้นฉบับในหน้า
ไรในที่ไหน ๆ ได้ " ฉากวาฬ อติสมาภิ์ " จักวาลจะคับแคบเกินไป " พฤหุโลภ โอดิสนิโก " พรหมโลกจะต่ำเตี้ยเกินไป บูรณอาชาไนยผู้สมบูรณ์ด้วยปัญญา ถูกลบเลือนไปรอบงามก็ยังเต็มเมื่ ก็อาศัยในพระพุทธเจ้า ถ้าสามัญญแล้วเป็นไม่ต้องกล่าวถึง แล้วทรงนำดินทินนในทุกท่าชาดก มาเล่าสารความข้อื่นต่อไปว่า :-
[ คฤหาสก ]
ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าพรหมทัศเสด็จลงวัดราช ณ กรุง พาราณสี ครั้งนั้นพระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นคฤหาสกบัทกบริษต์ เมื่ อเจริญวัยแล้ว ออกไปบวชเป็นฤาษี ความคดีเสียดยาย อยากหาย ห่วงใย ใบ้ร่างบังคับสิ่งของทีงอันตราย กับจอเบี่ยน เสมือนหนึ่ง ตัณความโลภไม่ได้ จึงต้องบวช ๆ สึก ๆ โดยหว่างนี้นั้น ถึง ๑-๓ ครั้งเหมือนกัน ครั้งที่ ๓ ไปบิ่นมา ตัดใจเห็จอับกับ พิธีบ่านั้นทิ้งน้ำเสีย ครั้งแล้วโล่งใจ เปล่งอุทานว่า " ชิต เม ชิต เม ชิต เม" ชิต เม" เราขนะแล้ว ๆ ๆ ๆ สมัยนั่น พระเจ้าพาราณสี ได้ดีดัง โดยหยุนโยบายท่อออกไปปราบปรามอิฉฉนบ่น ให้สงบรานกาม มีซัยชนะ มาแล้ว ได้ทรงสัปดนั่น ก็เสด็จพระทิวา ใครหนอมากว่ามาว่าน่าระคายโสด จึงรับสั่งให้ตามว่า พระโพธิสัตว์ว่า พูดจากันโดย ประการต่าง ๆ แล้วพระโพธิสัตว์โล่รบบาทว่าทูลว่ากว่า พระองค์ทรง ขนแต่โสรภายนอก ส่วนโสรภีคืออิสรภายในพระองค์หาได้รงชนะ ไม่ ยงไม่เป็นการชนะที่แท้ ส่วนข้าพระองค์ได้มีโจรคือความโลก ภายในจิตของข้าพระองค์ได้ ได้ชื่อว่านะ แล้วซึ่งก็เลสดังหลาย การ