บทเรียนเกี่ยวกับการถวายบิณฑบาต : หน้า 127/278

ประโยค ๓ - อันดับอาธรรมนำแปล - หน้าที่ 124 โอ้ ทาน ปรมาทาน กุสลป สุจฉิติห์ อันแปลกว่่า "โอ! ทานเป็นบรมทาน อันเราตั้งไว้ดีแล้ว ใน ท่านพระมหาสมเปรเจ้า" ดังนี้. ครั้งนั้นแส สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ทั้งยังประทับอยู่ใน พระวิหาร ได้ทรงคลับกระแสเสียงของท้าวสักกะนันแล้ว ตรัสเรียก ภิขุทั้งหลายมาแล้วว่า เห็นไหมละภิขุทั้งหลาย! ท้าวสักกะ จอมเทพา เปล่งอุทานไปโดยอากาศ ก็ท้าวสักกะนัน ทำอะไรเล่า? พระพุทธเจ้า! เฉลวจวาอาหารบิณฑบาตแก่นิสบุตรของเราสิ ภิขุทั้งหลาย! ครั้นฉวยได้แล้วก็ปี้มใจ เปลื้องอุทานไปอยู่ พระพุทธเจ้า! ท้าวสักกะนันทรงทราบได้อย่างไรกว่า ถวายอาหาร บิณฑบาตแกพระเจ้าผู้ครอง พรองค์จึงตรัสว่า ภิกุทั้งหลาย! เทวดาทั้งหลาย ย่อมรักใคร่คดี ถวายบิณฑบาตเป็นวัตร ด้วยเช่นกัลสปุรงของเรา ดังนี้แล้ว แม้ส่วน พระองค์เอง ก็ได้ทรงเปล่งอุทานในเวลานั้นว่า :- ปิฏบาปอักกสุธ ภิกขุโส เทวดาทั้งหลาย ย่อมรักใคร่คดี อุตตรรฤส สุภาโสติ อนุญโสิโน ภิกขุผู้อุปนิบาตเป็นวัตร เลี้ยง เทวา ปิยนุฐิตาติ ตาตีโน ตนเอง ไม่ต้องให้ผู้อื่นคอยเลี้ยงดู อุปสมตสุส สภา สติฐิโต. ผู้นั้นคง สงบระงับแล้ว มีสติอยู่ ในกัลทุกเมื่อ.