ที่พึ่งที่แท้จริงในธรรม : หน้า 41/607

ธรร ที่พึ่งที่แท้จริง ៤០ มีมเหสีกำมะลอ คือไปจ้างหญิงงามประจําเมืองมาเป็นมเหสี ครั้นไปถึงป่าไร่ฝ้ายก็เล่นซ่อนหาปิดตากันสนุกสนาน และได้ ถอดเครื่องประดับฝากให้มเหสีถือไว้ทุกๆ องค์ถ้วนหน้า มเหสีกำมะลอพอเห็นของมีค่าเช่นนั้น จึงคิดว่า ถ้าเราเอา เครื่องประดับเหล่านี้ไป จะสามารถเลี้ยงตัวได้ชาติหนึ่งทีเดียว เราจะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนในการแสวงหาทรัพย์อีก เมื่อนางคิดเช่นนั้น ก็หาอุบายที่จะขโมยเอาเครื่อง ประดับนั้นแล้วหลบหนีไป หลังจากที่ราชกุมารทั้งหลายทรงเล่น ซ่อนหาเสร็จเรียบร้อยแล้ว กลับมาขอห่อเครื่องประดับทีมเหสี ของแต่ละองค์เก็บไว้ให้ ฝ่ายมเหสีกำมะลอของราชกุมารนั้น หายตัวไปแล้ว จึงช่วยกันค้นหา แต่หาเท่าไรก็ไม่พบ จนในที่สุด มาพบกับพระบรมศาสดาซึ่งประทับอยู่ใต้โคนไม้ จึงได้ทูลถาม พระองค์ว่า “ท่านผู้เจริญเห็นหญิงถือห่อผ้าเดินผ่านมาทางนี้ไหม” พระบรมศาสดาทรงรับสั่งว่า “ท่านจะหาหญิงคนนั้น หรือจะหา ตนเองดี" ราชกุมารเป็นคนมีปัญญาจึงทูลรับว่า “หาตนเองดีกว่า พระเจ้าข้า” ถ้าจะหาตนเองก็นั่งลงซิ เราจะบอกให้ แล้วพระองค์ ก็ตรัสถึงคำว่า “ตัว” หรือ “ตน” ว่า “พวกเธอจงมีตนเป็นเกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง สิ่งอื่นไม่ใช่ จงมีธรรมเป็นเกาะ มีธรรมเป็นที่พึ่ง สิ่งอื่นไม่ใช่”