ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชา
สรณะอันเกษม
“พหุ เว สรณ์ ยนฺติ
อารามรุกฺขเจตุยานิ
เนต์ โข สรณ์ เขม
เนต์ สรณมาคมุม
๑๑
โย จ พุทฺธญฺจ ธมฺมจ
จตุตาริ อริยสจฺจาน
ทุกข์ ทุกขสมุปปาท์
อริยญฺจ จงคิก มคฺค
เอต์ โข สรณ์ เขม
เอต์ สรณมาคมุม
ปพฺพตานิ วนานิ จ
มนุสฺสา ภยตชฺชิตา
เนต์ สรณมุตฺตม์
สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ
สงฺฆญฺจ สรณ์ คโต
สมุมปุปญฺญาย ปสฺสติ
ทุกฺขสฺส จ อติกฺกม
ทุกขปสมคามิน่
เอต์ สรณมุตฺตม์
สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ
มนุษย์เป็นอันมาก ถูกภัยคุกคามแล้ว ย่อมถึงภูเขา
ป่า อาราม และรุกขเจดีย์ว่าเป็นที่พึ่ง สรณะนั่นแลไม่เกษม
สรณะนั่นไม่อุดม เพราะบุคคลอาศัยสรณะนั่น ย่อมไม่พ้น
จากทุกข์ทั้งปวงได้ ส่วนบุคคลใดถึงพระพุทธ พระธรรม
และพระสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่ง ย่อมเห็นอริยสัจ ๔ (คือ) ทุกข์
เหตุให้เกิดทุกข์ ความก้าวล่วงทุกข์ และมรรคมีองค์ ๘ อัน
ประเสริฐ ซึ่งยังสัตว์ให้ถึงความสงบแห่งทุกข์ ด้วยปัญญาชอบ
สรณะนั่นแลของบุคคลนั้นเกษม สรณะนั่นอุดม เพราะ
บุคคลอาศัยสรณะนั่น ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้”