ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 14/607

ธรรมะเพื่อประชา สรณะอันเกษม “พหุ เว สรณ์ ยนฺติ อารามรุกฺขเจตุยานิ เนต์ โข สรณ์ เขม เนต์ สรณมาคมุม ๑๑ โย จ พุทฺธญฺจ ธมฺมจ จตุตาริ อริยสจฺจาน ทุกข์ ทุกขสมุปปาท์ อริยญฺจ จงคิก มคฺค เอต์ โข สรณ์ เขม เอต์ สรณมาคมุม ปพฺพตานิ วนานิ จ มนุสฺสา ภยตชฺชิตา เนต์ สรณมุตฺตม์ สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ สงฺฆญฺจ สรณ์ คโต สมุมปุปญฺญาย ปสฺสติ ทุกฺขสฺส จ อติกฺกม ทุกขปสมคามิน่ เอต์ สรณมุตฺตม์ สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ มนุษย์เป็นอันมาก ถูกภัยคุกคามแล้ว ย่อมถึงภูเขา ป่า อาราม และรุกขเจดีย์ว่าเป็นที่พึ่ง สรณะนั่นแลไม่เกษม สรณะนั่นไม่อุดม เพราะบุคคลอาศัยสรณะนั่น ย่อมไม่พ้น จากทุกข์ทั้งปวงได้ ส่วนบุคคลใดถึงพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่ง ย่อมเห็นอริยสัจ ๔ (คือ) ทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์ ความก้าวล่วงทุกข์ และมรรคมีองค์ ๘ อัน ประเสริฐ ซึ่งยังสัตว์ให้ถึงความสงบแห่งทุกข์ ด้วยปัญญาชอบ สรณะนั่นแลของบุคคลนั้นเกษม สรณะนั่นอุดม เพราะ บุคคลอาศัยสรณะนั่น ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้”