ความวิเศษสุดของพระพุทธศาสนา : หน้า 531/607

Bsumaประช ความวิเศษสุด ของ พระพุทธศาสนา ๕๓๐ คือ “สอุปาทิเสสนิพพาน” เป็นนิพพานที่สามารถเข้าถึงได้ใน ขณะที่มีชีวิตอยู่ อยู่ในตัวของเรานี้เอง โดยมีจุดเชื่อมโยงกันที ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ถ้าหยุดใจได้ถูกส่วน มีความละเอียด ความบริสุทธิ์ถึงที่สุด ก็จะเข้าถึงได้ เป็นนิพพานของพระอริยเจ้า ที่ขจัดกิเลสอาสวะได้หมดสิ้นแล้ว แต่ว่ายังมีชีวิตอยู่ ส่วน “อนุปาทิเสสนิพพาน” เป็นเหตุว่างอยู่นอกภพสามออกไป ผู้ที่ หมดกิเลสเป็นพระอรหันต์ เมื่อขันธ์ห้าดับ คือ กายเนื้อแตก ทําลายไป เหลือแต่ธรรมขันธ์ หรือธรรมกาย จะดึงดูดไปสู่ อายตนนิพพาน นิพพานเข้าถึงได้ในสองลักษณะเช่นนี้ ครั้นพระพุทธองค์ได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ทรงรู้ชัดว่า รสแห่งธรรมมีรสเดียว คือวิมุตติรส เป็นรสแห่ง ความหลุดพ้น ที่เป็นสุขล้วนๆ ไม่มีทุกข์เจือปน ที่ทรงชี้ชวนให้ ยินดีในพระนิพพานอย่างเดียว ก็เพราะพระองค์ได้ทรงสัมผัสรส แห่งความสุขที่ยังตกอยู่ในไตรลักษณ์มาหมดแล้ว ทรงรู้ว่าไม่มี สุขใด ที่เป็นสุขล้วนๆ เพราะยังเจือด้วยกิเลส จึงไม่เที่ยง มีทุกข์ เจือปน และบังคับบัญชาไม่ได้ ฉะนั้น การจะเปรียบเทียบ ระหว่างความสุขที่ยังตกอยู่ในไตรลักษณ์กับความสุขที่ได้เข้าถึง สภาวะของพระนิพพานนั้น เทียบกันไม่ได้เลย ลำพังเพียงได้เข้าถึงธรรมกายพระโสดาบัน เป็นพระ โสดาบันบุคคล พระพุทธองค์ยังตรัสไว้ว่า “โสดาปัตติผล ประเสริฐ