การปล่อยวางในขันธ์ ๕ บทเรียนจากพระเถระ : หน้า 232/607

ธรรมะเรll พิจารณาปล่อยวางในขันธ์ ๕ ๒๓๑ พระเถระจึงเอาหินมาทุบขาของตนเองหักทั้งสองข้าง แล้วบอก กับพวกโจรว่า อาตมาขาหักทั้งสองข้างแล้ว คงหนีไปไหนไม่รอด พวกท่านจะเชื่ออาตมาหรือยัง โจรเห็นความเด็ดเดี่ยวของ พระเถระอย่างนั้น ก็รู้สึกทึ่งทีเดียว แต่ก็ต้องฆ่าท่านให้ได้ เพราะรับค่าจ้างมาแล้ว จึงตอบตกลงว่าคืนนี้ให้ท่านอยู่ในกุฏิ ตามลำพัง แต่รุ่งเช้าก็จะมาฆ่าท่านให้ได้ คืนนั้น เมื่อพระเถระนั่งอยู่ในห้องตามลำพัง พร้อมกับ ความเจ็บปวดที่บีบคั้น ท่านพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ แล้วทําใจให้หยุดนิ่งเป็นเอกัคคตา ปล่อยใจเข้าไปสู่กลางของ กลางภายใน พิจารณาความไม่เที่ยงของสังขาร คิดเพียงแค่ว่า สังขารร่างกายนี้ เป็นทางผ่านของการสร้างความดี มองเห็น ขันธ์ ๕ ของกายมนุษย์ว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ไม่เป็น สาระแก่นสาร ท่านปล่อยวางจริงๆ เพราะความตายมาจ่อแล้ว พอปล่อยจากกายมนุษย์หยาบได้ใจก็ไปติดอยู่ที่กายมนุษย์ละเอียด หลุดจากกายมนุษย์ละเอียดไปติดอยู่ในขันธ์ของกายทิพย์ เหมือนเราทิ้งก้อนกรวดไปเอาพลอย กายทิพย์มีความละเอียดอ่อน มีความสวยงาม มีความ ประณีตกว่ากายมนุษย์มาก ไม่ปวด ไม่เมื่อย ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ไข้ สวยงาม กลิ่นกายก็หอมฟุ้งเป็นกลิ่นทิพย์ ร่างกายก็ได้ สัดส่วน เมื่อมองเห็นกายทิพย์ที่อยู่ในตัวของท่าน ก็ตาม