ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเรll
พิจารณาปล่อยวางในขันธ์ ๕
๒๓๑
พระเถระจึงเอาหินมาทุบขาของตนเองหักทั้งสองข้าง แล้วบอก
กับพวกโจรว่า อาตมาขาหักทั้งสองข้างแล้ว คงหนีไปไหนไม่รอด
พวกท่านจะเชื่ออาตมาหรือยัง
โจรเห็นความเด็ดเดี่ยวของ
พระเถระอย่างนั้น ก็รู้สึกทึ่งทีเดียว แต่ก็ต้องฆ่าท่านให้ได้
เพราะรับค่าจ้างมาแล้ว จึงตอบตกลงว่าคืนนี้ให้ท่านอยู่ในกุฏิ
ตามลำพัง แต่รุ่งเช้าก็จะมาฆ่าท่านให้ได้
คืนนั้น เมื่อพระเถระนั่งอยู่ในห้องตามลำพัง พร้อมกับ
ความเจ็บปวดที่บีบคั้น ท่านพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้
แล้วทําใจให้หยุดนิ่งเป็นเอกัคคตา ปล่อยใจเข้าไปสู่กลางของ
กลางภายใน พิจารณาความไม่เที่ยงของสังขาร คิดเพียงแค่ว่า
สังขารร่างกายนี้ เป็นทางผ่านของการสร้างความดี มองเห็น
ขันธ์ ๕ ของกายมนุษย์ว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ไม่เป็น
สาระแก่นสาร ท่านปล่อยวางจริงๆ เพราะความตายมาจ่อแล้ว
พอปล่อยจากกายมนุษย์หยาบได้ใจก็ไปติดอยู่ที่กายมนุษย์ละเอียด
หลุดจากกายมนุษย์ละเอียดไปติดอยู่ในขันธ์ของกายทิพย์
เหมือนเราทิ้งก้อนกรวดไปเอาพลอย
กายทิพย์มีความละเอียดอ่อน มีความสวยงาม มีความ
ประณีตกว่ากายมนุษย์มาก ไม่ปวด ไม่เมื่อย ไม่เจ็บ ไม่ป่วย
ไม่ไข้ สวยงาม กลิ่นกายก็หอมฟุ้งเป็นกลิ่นทิพย์ ร่างกายก็ได้
สัดส่วน เมื่อมองเห็นกายทิพย์ที่อยู่ในตัวของท่าน ก็ตาม