อิทธิบาทสี่ ชี้ทางสู่นิพพาน : หน้า 265/607

ธรร อิทธิบาทสี่ ชี้ทาง าง สู่นิพพาน ๒๖๔ สรรพสิ่งทั้งหลายในโลกนี้ ที่มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และ เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ แม้ กระทั่งตัวของเราเอง ล้วนไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ จึงไม่ควรไปยึดมั่นถือมั่นในสิ่งต่างๆ เหล่านั้น ควรมุ่งไปแสวงหาสิ่งที่เป็นสาระที่แท้จริงของชีวิต แสวงหาสิ่งที่ จะมาเป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง ที่คงความเป็นอมตะ เที่ยงแท้ ไม่แปรผัน คือมีลักษณะเป็นนิจจัง เป็นสุขัง เป็นอัตตา ไม่มี การเปลี่ยนแปลงมีแต่สุขล้วนๆ เป็นตัวของตัวเองได้ กิเลสอาสวะ เข้ามาครอบงำาบังคับบัญชาไม่ได้ และการที่จะเข้าไปถึงสิ่งที่เป็น อมตะนี้ได้ ท่านให้เข้าไปทางสายกลางที่มีอยู่ภายในตัว ด้วยวิธี การทำใจให้หยุดให้นิ่ง ดังนั้นการเจริญสมาธิภาวนา จึงเป็น หนทางลัดที่จะทําให้เราได้ที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงภายใน มีวาระพระบาลีที่กล่าวไว้ใน ขุททกนิกาย เถรคาถา ว่า “ขอท่านจงตื่นขึ้นเถิด อย่าให้มัจจุราชผู้เป็นพวกพ้อง ของคนประมาท ชนะท่านผู้เกียจคร้านด้วยอุบายอันโกงเลย กำลังคลื่นแห่งมหาสมุทร ย่อมครอบงำบุรุษผู้ไม่อาจข้าม มหาสมุทรนั้นได้ แม้ฉันใด ชาติและชรา ย่อมครอบงำท่าน ผู้ถูกความเกียจคร้านครอบงำแล้ว ฉันนั้น ขอท่านจงท่าเกาะ คืออรหัตตผลแก่ตนเถิด เพราะที่พึ่งอย่างอื่นในโลกนี้และ โลกหน้า ย่อมไม่มีแก่ท่าน