ธรรมกายคือหลักของชีวิต : หน้า 207/607

ธรรมกาย คื อ ห ลั ก ข อ ง ชีวิต ๒๐๖ ทารกจนกระทั่งเป็นเด็กวัยรุ่น วัยหนุ่มวัยสาว วัยกลางคน วัยชรา และในที่สุดก็เคลื่อนย้ายไปสู่เชิงตะกอน ร่างกายของคนอื่นเป็น อย่างไร สังขารร่างกายของเราก็เป็นอย่างนั้นเช่นเดียวกัน เพราะฉะนั้น เราไม่ควรจะยึดมั่นถือมั่นในร่างกายก้อนนี้ ว่ามันเป็นตัวเรา เป็นของๆ เรา ท่านจึงสอนให้ปล่อยวางต่อไป ว่า สพฺเพ สงฺขารา อนตฺตา ร่างกายนี้ดูเผินๆ คล้ายกับเป็นของๆ เรา แต่ก็ไม่ใช่ตัวตนของเราที่แท้จริง เป็นแต่เพียงเครื่องอาศัย เหมือนบ้านเรือนที่เราอาศัยอยู่ชั่วครั้งชั่วคราว ซึ่งในที่สุดก็ต้อง ไปสู่จุดสลายเพราะว่าไม่คงที่ ฉะนั้นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงตลอด เวลาอย่างนี้จึงเป็นที่พึ่งที่ระลึกไม่ได้ สิ่งที่จะเป็นสรณะเป็นที่พึ่ง ที่ระลึกอันสูงสุดได้ สิ่งนั้นจะต้องคงที่ไม่เปลี่ยนแปลง และให้ ความสุขกับเราตลอดกาล คือ เป็นนิจจัง เป็นสุขัง เป็นอัตตา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้พิสูจน์แล้ว จึงพบว่าธรรมกาย นั่นแหละ เป็นนิจจัง เป็นสุขัง เป็นอัตตา เป็นสรณะที่พึ่งที่ระลึก ของเรา จะเข้าถึงได้ต้องอาศัย ตัวของเรานี้ฝึกฝนปฏิบัติ พึ่งตัว ของเราเองให้ได้ ไม่ใช่ไปสวดอ้อนวอนเพื่อให้เข้าถึงธรรมกาย หรือไปอ้อนวอนจุดธูปบูชาตามจอมปลวก เจ้าทรง ผีสิง ผู้วิเศษ เหล่านั้น ว่าจะให้เข้าถึงสรณะที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง อย่างนั้น เข้าถึงไม่ได้ จะต้องอาศัยตัวของเราประพฤติปฏิบัติ แล้วจะ เข้าถึงสิ่งที่เป็นนิจจัง เป็นสุขัง เป็นอัตตา ที่ให้ความสุขแก่เรา