ฝึกใจให้หยุดนิ่ง : หน้า 191/607

ฝึกใจให้หยุดนิ่ง ១៩០ จึงทรงอธิษฐานให้ดอกปทุมเหี่ยวแห้งไป ดอกปทุมก็เหี่ยวแห้ง มีสีดำ พอภิกษุหนุ่มลืมตามาดู เห็นดอกปทุมเปลี่ยนไป จึง พิจารณาเห็นว่า ดอกปทุมนี้แม้เป็นสังขารไม่มีใจครอง มีความ สวยสดงดงาม เมื่อถูกความชรามากระทบยังเหี่ยวแห้ง หมด ความน่าดูน่าชมได้ถึงเพียงนี้ แสดงว่าสังขารมีใจครองก็ต้องถูก ความชราครอบงำาได้เช่นเดียวกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ ความพึงพอใจ ในรูปเสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์ ก็เป็นสิ่งไม่เที่ยง สักวันหนึ่งจะต้องก้าวเข้าสู่ความเสื่อมสลาย จากนั้น พระบรมศาสดาจึงเปล่งพระรัศมีออกไป ประหนึ่ง ว่าเสด็จมาประทับยืนอยู่ที่ตรงหน้าของท่าน แล้วตรัสสอนให้ เห็นถึงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาของสรรพสิ่งในโลกนี้ เพื่อให้เกิดความเบื่อหน่าย คลายความยึดมั่นถือมั่น ถอนตนเอง ออกจากหล่มคือกิเลส แล้วยกใจขึ้นสู่หนทางของพระอริยเจ้า ทรงสอนว่า “เธอจงตัดความเยื่อใยในตนเอง เหมือนการถอน ดอกบัวขึ้นจากน้ำ จงเจริญทางที่จะนำสันติสุขมาให้เถิด เพราะ พระสุคตได้ชี้ทางพระนิพพานไว้ให้แล้ว” ภิกษุหนุ่มท่านสามารถปล่อยใจตามกระแสเสียงของ พระพุทธองค์ จิตดื่มในธรรมะอันบริสุทธิ์ หยุดในหยุด เข้ากลาง ของกลางเรื่อยไป จนกระทั่งบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ พร้อมๆ