ความสำคัญของการฝึกฝนจิตใจเพื่อการเจริญธรรม : หน้า 332/607

Dsuem ประชาช ผู้มีราตรีเดียวเจริญ ๑๑๑ สิ่งที่ยังไม่มาถึง สิ่งใดล่วงไปแล้ว สิ่งนั้นก็เป็นอันละไปแล้ว และสิ่งที่ยังไม่มาถึง ก็เป็นอันยังไม่ถึง บุคคลใดเห็นแจ้ง ธรรมปัจจุบัน ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลนในธรรมนั้น บุคคลนั้น พึงเจริญธรรมนั้นเนืองๆ ให้ปรุโปร่งเถิด พึงทำความเพียร เสียในวันนี้แหละ ใครเล่าจะรู้ว่า ความตายจะมีในวันพรุ่ง เพราะว่าความผิดเพี้ยนกับมัจจุราชผู้มีเสนาใหญ่ ย่อมไม่มี แก่เราทั้งหลาย พระมุนีผู้สงบย่อมเรียกบุคคลผู้มีปกติอยู่ อย่างนี้ มีความเพียร ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันและกลางคืน นั้นว่าผู้มีราตรีเดียวเจริญ” งานหลักของนักสร้างบารมี ผู้มีที่สุดแห่งธรรมเป็นเป้า หมาย ก็คือการฝึกฝนใจให้หยุดนิ่งนี่แหละ โดยน้อมนำใจที่ ซัดส่ายไปมา ที่เคยส่งออกไปทางประสาททั้ง ๕ ให้น้อมกลับเข้า มาตั้งไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ซึ่งตรงนี้เป็นที่เดียวที่จะไปสู่ อายตนนิพพาน จะขจัดกิเลสอาสวะทั้งหลายให้หมดสิ้นไปหรือ ให้พ้นจากทุกข์ไปได้ ก็ต้องอาศัยฐานที่ ๗ ตรงนี้ที่เดียว แล้วให้ หมั่นประกอบความเพียรกันให้เต็มที่ เอาใจของเรามาตรึกมานึก มาคิดอยู่ที่ตรงนี้ ตลอดวัน ตลอดคืน ตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะนั่ง นอน ยืน เดิน หลับหรือตื่น ก็ตามที จะต้องเอาใจมาหยุดนิ่งอยู่ ที่ตรงนี้ จึงจะถูกทางไปของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระอรหันต์ ทั้งหลาย ได้ชื่อว่าดำเนินตามรอยบาทของพระบรมศาสดา