ข้อความต้นฉบับในหน้า
Bsumaประช
โสฬสญาณ
๕๕๔
ทําใจหยุดในหยุดเรื่อยไป จนกว่าจะบรรลุมรรคผลนิพพาน
การที่บุคคลใดบุคคลหนึ่งจะมีโอกาสบรรลุถึงโลกุตตรภูมินี้
มิใช่ว่าอยู่ๆ และจะทึกทักเอาว่า ได้บรรลุขั้นนั้นขั้นนี้แล้ว โดย
ไม่ต้องอาศัยการปฏิบัติอะไรเลย ไม่ใช่อย่างนั้น ที่แท้ต้องเป็น
ผู้ปฏิบัติสัมมาสมาธิ เป็นผู้อบรมอินทรีย์ และต้องเป็นผู้มีบุญได้
เกิดมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา มีใจประกอบไปด้วยศรัทธา
เห็นภัยในวัฏสงสาร จึงมุ่งตรงต่อหนทางพระนิพพาน มีอุตสาหะ
วิริยะในการปฏิบัติธรรมบำเพ็ญภาวนา ที่สำคัญคือต้องปฏิบัติ
ตามแนวอริยมรรคในทางพุทธศาสนาเท่านั้น จึงจะได้เข้าถึง
พระนิพพาน เพราะถ้ายังเป็นสมาธินอกตัว ก็ยังต้องวนอยู่ใน
วัฏฏะ จะสลัดให้หลุดจากวัฏฏะก็ต้องดำเนินจิตเข้าสู่กลางของ
กลางภายในอย่างเดียว
*เมื่อนักปฏิบัติธรรมได้บำเพ็ญกัมมัฏฐานเป็นสัมมาปฏิบัติ
ครั้นอินทรีย์ทั้ง ๕ คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา แก่กล้า
ถูกส่วน สภาวญาณก็จะเกิดขึ้น และก้าวหน้าขึ้น ตามลำดับของ
วิปัสสนาญาณทั้ง ๑๖ ที่เรียกว่า โสฬสญาณ นี่เป็นการกล่าว
ตามหลักปริยัติของพระวิปัสสนาจารย์ทั่วไปก่อน
*โลกุตตรภูมิ, ภูมิวิลาสินี (พระพรหมโมลี)