การปรินิพพานของพระพุทธเจ้า : หน้า 252/607

Dsuem ประชาช มาร ๕ ฝูง ๒๕๑ ได้ดีแล้วเพียงใด เราจักยังไม่ปรินิพพานเพียงนั้น” เราจะเห็นว่า พระบรมศาสดาของเรา ทรงมีพระมหา กรุณาอันกว้างใหญ่ไม่มีประมาณ ทรงหวังความสุขอย่างแท้จริง แก่สรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่า ไม่เข้านิพพานไปเสวยเอกันตบรมสุข ตามลำพัง แต่พญามารก็ไม่ยอม คอยตามขัดขวางการเผยแผ่ พระสัจธรรมของพระพุทธองค์ทุกรูปแบบ ต่อมาเมื่อพระพุทธศาสนาแผ่ขยายออกไป ตั้งมั่นดีแล้ว พญามารก็ตามมาขอร้องให้ปรินิพพานอีก ได้กล่าวคำเดิมๆ อีก นั่นแหละว่า “ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าจงปรินิพพานในบัดนี้เถิด บัดนี้เป็นเวลาปรินิพพานของพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว เพราะ พระพุทธองค์ได้ตรัสว่า ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกาผู้เป็น สาวกจักยังไม่ฉลาด พรหมจรรย์ของเราจักไม่บริบูรณ์ กว้างขวาง แพร่หลายเพียงใด เราจักยังไม่ปรินิพพานเพียงนั้น แต่บัดนี้ พรหมจรรย์ของพระผู้มีพระภาคเจ้าบริบูรณ์แล้ว กว้างขวาง แพร่หลายรู้กันโดยมากแล้ว ขอให้ปรินิพพานได้แล้ว” เมื่อมารกล่าวอย่างนี้แล้ว พระพุทธองค์จึงต้องรับปากว่า “รออีกหน่อยเถอะ ล่วงจากนี้ไป ๓ เดือน ตถาคตจักปรินิพพาน ขอท่านจงเป็นผู้มีความขวนขวายน้อย อย่าได้มารบกวนเราอีก ต่อไปเลย” เราจะเห็นว่า พญามารเขามีฤทธิ์มากทีเดียว ขนาด