การพัฒนาจิตใจสู่ความเป็นพระอริยเจ้า : หน้า 512/607

Dsuem ประชาช พระอริยเจ้า ๕๑๑ อาสวะต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโลภะ โทสะ โมหะ หรืออวิชชา ที่นอน เนื่องอยู่ในจิตใจมาเป็นเวลายาวนาน จะถูกขจัดให้หลุดร่อนออก ไปหมด ด้วยใจที่หยุดนิ่งอย่างเดียว ถ้าหยุดใจได้สนิท จะยกฐานะจากความเป็นคน มาเป็น มนุษย์ ผู้มีใจสูง คำว่า คน แปลว่าผู้ที่ยังวนอยู่ในบ่วงแห่งมาร ทำให้ไม่รู้อะไรไปตามความเป็นจริง มารเอากิเลสเอาอาสวะ มาใส่ในใจ แล้วคน ให้วนติดอยู่ในบ่วงของมาร คือติดอยู่ใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์ ผู้รู้ท่านจะเอาใจหยุดนิ่งไว้ แต่เดิมท่านก็เป็นผู้ไม่รู้เหมือนอย่างพวกเรานี่แหละ พอใจหยุดได้ ก็เรียกว่า บุคคล หมายถึงผู้พ้นจากอาจม จากของเน่า จาก บ่วงของมารได้ในระดับหนึ่งแล้ว พอเอาใจหยุดได้ถูกส่วนก็ เปลี่ยนแปลง เป็นโคตรภูบุคคล เป็นผู้มีปัญญาเห็นแจ้ง จน กระทั่งครอบงำาทําลายบ่วงของมารได้มากยิ่งขึ้น ถึงธรรมกาย โคตรภูก็เป็นโคตรภูบุคคล พอถึงธรรมกายโคตรภูบุคคล ก็พ้นจากความเป็นมนุษย์ พ้นจากความเป็นทิพย์ พรหม อรูปพรหม ผู้รู้ท่านหยุดอย่างนี้ ไปเรื่อยๆ ไปตามลำาดับ กระทั่งชำระให้บริสุทธิ์ไปเรื่อยๆ ไม่ช้าก็ เข้าถึงความเป็นพระอริยบุคคล คือผู้เจริญแล้ว หลุดร่อนจาก กิเลสอาสวะต่างๆ มีความเจริญเต็มที่ เป็นพระโสดาบัน พระ สกทาคามี พระอนาคามี พอท่านหยุดอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งจิต