ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 224/607

ธรรมะเพื่อประชา ห น ท า ง สู่ ธรรมกาย ๒๒๓ ความสงบนี้แล้วไม่ไปไหนติดอยู่กับที่ แต่ว่ามีความรู้สึกเป็นสุข อยู่ภายใน คล้ายกับไม่ติดอะไรเลยในโลก ไม่ติดกิเลสอาสวะ สังโยชน์เบื้องต่ำเบื้องสูง แล้วก็เหมาเข้าใจผิดว่านั่นคือที่สุดแห่ง กองทุกข์ การปฏิบัติอย่างนี้มีมาก เป็นอุปสรรคอย่างยิ่งต่อการ เข้าถึงธรรมกาย อันที่จริงนิมิตที่ควรยึดไว้นั้นก็มีอยู่ และนิมิตที่ไม่ควรยึดไว้ ก็มี นิมิตใดที่เลื่อนลอยหลุดออกจากศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ถือเป็นนิมิตเลื่อนลอยไม่ใช่ของจริงทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เป็นจริงนั้น จะเกิดขึ้นที่ศูนย์กลางกายที่เดียว เราจะทราบได้เมื่อเรามี ประสบการณ์ ๒ ด้าน คือประสบการณ์ที่ใจหลุดจากศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗ และประสบการณ์ที่ใจเราหยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกาย เมื่อเรามีประสบการณ์ ๒ ด้าน เราจึงจะแยกออกได้ว่า สิ่งใดที่ เรียกว่าเทียม สิ่งใดที่เรียกว่าแท้ เพราะฉะนั้นการปฏิบัติธรรม จะแนะนำโดยผู้ที่มีความรู้อย่างเดียวก็ไม่ได้ จ่าตำรับตำรา ท่องได้คล่องปากจําได้ขึ้นใจ แล้วเอามาแนะนำกัน เหมือนคน ตาบอดจูงคนตาดี ซึ่งเป็นไปไม่ได้ จะต้องได้ผู้แนะนำที่รู้แจ้ง เห็นแจ้งแทงตลอดในเส้นทางสายกลางสายนี้ ดังนั้นหนทางที่จะเข้าถึงธรรมกายจึงมีทางเดียวที่เรียกว่า เอกายนมรรค แต่วิธีการเข้าถึงศูนย์กลางกายนั้นมาได้หลายสิบวิธี ดังกล่าวแล้ว เมื่อเราทราบอย่างนี้เราจะได้ปฏิบัติให้ถูกวิธี วางใจ