ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 86/607

ธรรมะเพื่อประชา รู้แจ้งด้วย ธรรมกาย ៨៥ เราเรียกผู้สิ้นอาสวะนั้นว่า เป็นพระอรหันต์” วังคีสะได้กราบทูลว่า “พระองค์ผู้เจริญ เรามาแลกเปลี่ยน วิชากันเถิด ข้าพระองค์จะถวายมนต์ที่ข้าพระองค์รู้แด่พระองค์ ขอพระองค์ได้โปรดตรัสบอกมนต์นั้นแก่ข้าพระองค์ด้วย” พระศาสดาตรัสว่า “วังคีสะ เราจะไม่แลกมนต์กับเธอ เราจะให้ อย่างเดียวเท่านั้น แต่เมื่อเราจะให้มนต์นี้ ต้องให้แก่ผู้เป็น บรรพชิตเท่านั้น” วังคีสะคิดว่าถ้าเราได้เรียนรู้มนต์นี้แล้ว ก็จะทำให้เรา เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งชมพูทวีป จึงตัดสินใจขอบวช เนื่องจากท่านเป็นผู้มีปกติไม่อิ่มในการแสวงหาความรู้ จึงได้ ตั้งใจเรียนพุทธมนต์ ซึ่งพระพุทธองค์ทรงสอนเกี่ยวกับเรื่อง อาการ ๓๒ ท่านเป็นผู้มีปัญญามาก จึงเห็นความเสื่อมสิ้นไป ของสังขารอย่างรวดเร็ว สามารถยกจิตขึ้นสู่ไตรลักษณ์ เจริญวิปัสสนา แล้วได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ ผู้สมบูรณ์ ด้วยวิชชาและจรณะ เป็นผู้รู้แจ้งทั้งในภพและนอกภพ และ รับการยกย่องให้เป็นเอตทัคคะในด้านผู้มีปฏิภาณฉลาด ในการ ผูกบทคาถา เพราะฉะนั้น ความรู้อันสูงสุดก็มีอยู่ในพระพุทธศาสนา นี่แหละ เป็นความรู้แจ้งที่เกิดจากการเห็นแจ้ง เห็นเพราะมี