การปล่อยวางในขันธ์ ๕ : หน้า 229/607

Bsual พิจารณาปล่อยวางในขันธ์ ๕ ๒๒๘ เป็นบุคคล เป็นสัตว์ หรือเป็นอะไรก็ตาม ในที่สุดเราจะต้อง ทอดทิ้งจากสิ่งเหล่านั้นไป แม้แต่สังขารของพระพุทธเจ้า ที่ท่านมีบุญบารมีมาก มีความงดงามประกอบด้วยลักษณะ มหาบุรุษทุกประการ ไม่มีใครเทียบได้ เมื่อถึงคราวเสื่อมหมด อายุขัย ท่านก็ต้องดับขันธปรินิพพาน พระสัมมาสัมพุทธเจ้า บุคคลผู้เลิศที่สุดในโลก ท่านยังเป็นอย่างนั้น พระปัจเจกพุทธเจ้า พระอัครสาวกเบื้องซ้ายเบื้องขวา ผู้เลิศทางปัญญาก็ดี ทางฤทธิ์ก็ดี ท่านก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ถึงคราวหมดอายุขัยก็ต้องทอดทิ้ง ร่างกายที่เปื่อยเน่านี้ ไฉนเลยชีวิตของเราจะรอดพ้นไปได้ ชีวิตของพวกเรา เหมือนกับเส้นด้าย ซึ่งมันจะขาดไปในวันไหนก็ไม่มีใครทราบ เรามาเกิดอยู่ในโลกนี้ มีวัตถุประสงค์อยู่อย่างเดียวคือ เราจะทำ ที่สุดแห่งกองทุกข์ให้หมดสิ้นไป ขจัดต้นเหตุที่มาของความทุกข์ ให้เข้าถึงความสุขอันเป็นอมตะข้อนี้คือเป้าหมายชีวิตของพวกเรา ทุกๆ คนที่เกิดมาในโลกนี้ ส่วนงานอย่างอื่นนั้นเป็นเป้าหมายรอง ลงมา เรื่องการทำมาหากิน แสวงหาทรัพย์ เป็นเพียงให้ชีวิตดำรง อยู่ได้เท่านั้น เพื่อหล่อเลี้ยงสังขารร่างกาย แต่เป้าหมายจริงๆ แล้ว ต้องการที่จะขจัดต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งหลายให้หมดสิ้นไป นี่คือ เป้าหมายของทุกๆ คน ไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม สักวันหนึ่งก็ต้อง หลุดพ้นกันให้ได้