การแสวงหาความรู้ของกุณฑลเกสี : หน้า 66/607

ธรรมะเพื่อประชาช รัตนตรัยที่พึ่งแหล่งสุดท้าย ๖๕ ผู้เป็นสามีตายไปแล้ว นางเองรู้สึกละอายใจที่จะกลับบ้าน เพราะเกรงว่าจะถูกบิดามารดาตำหนิ จึงตัดสินใจถอดเครื่อง ประดับทิ้งเสีย แล้วหนีไปบวชอยู่ในสำนักของปริพาชกแห่งหนึ่ง กุณฑลเกสีเป็นคนมีสติปัญญาหลักแหลม บวชแล้ว ไม่นานก็เรียนสำเร็จในความรู้ของพวกปริพาชก ซึ่งมีวิชา “วาทะพันหนึ่ง” ในการถามตอบปัญหา ครั้นเห็นว่าไม่มีความรู้ อะไรใหม่เพิ่มเติม จึงออกเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆ เพื่อ แสวงหาความรู้ เมื่อไปถึงหมู่บ้านหรือนิคมแห่งใด นางจะก่อ กองทรายไว้ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านหรือนิคมแห่งนั้น แล้วปักกิ่ง ไม้หว้าไว้บนกองทรายเป็นเชิงท้าทายว่า “ผู้ใดสามารถตอบ ปัญหาของเราได้ ขอให้ผู้นั้นจงเหยียบกิ่งไม้หว้ากิ่งนี้” พอพ้น ๗ วันแล้ว ถ้ากิ่งไม้หว้าคงปักอยู่อย่างเดิม ก็แสดงว่าไม่มีใคร ตอบคําถามของนางได้ และจะถือกิ่งไม้หว้าแล้วไปแสวงหาที่อื่น ต่อไป นางเดินทางไปจนถึงเมืองสาวัตถี แคว้นโกศล หลังจาก ก่อกองทรายไว้ที่ปากทางเข้าเมือง และปักกิ่งไม้หว้าไว้บน กองทราย พระสารีบุตรบิณฑบาตผ่านมา เห็นเด็กกลุ่มหนึ่งยืน ล้อมกิ่งไม้หว้าอยู่จึงถามว่า “นั่นอะไร” เมื่อพระเถระทราบเรื่อง จากเด็กแล้ว จึงให้เด็กเหยียบกิ่งไม้หน้านั้น นางกุณฑลเกสีก็ เข้ามาดุเด็กเหล่านั้นว่า กิจด้วยปัญหาของเจ้าไม่มี ทำไมจึง