ธรรมะเพื่อประชาช: ที่พึ่งอันอมตะ : หน้า 284/607

ธรรมะเพื่อประชาช ที่พึ่งอันอมตะ ๒๘๓ ทั้งหลายระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์อยู่ ความกลัวก็ดี ความหวาดสะดุ้งก็ดี ความขนพองสยองเกล้า ก็ดี จักไม่มีเลย” อวิชชา คือความไม่รู้แจ้งได้ปิดบังดวงปัญญาของสรรพ สัตว์ทั้งหลาย ทำให้เวียนวนอยู่ในกิเลส กรรม วิบาก ดังนั้น สัตวโลกจึงเกิดมาพร้อมกับความไม่รู้ เมื่อไม่รู้ ชีวิตก็ต้องพบเจอ กับภัยพิบัติต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโจรภัย ทุพภิกขภัย อัคคีภัย อุทกภัย หรือภัยทุกชนิด เมื่อมีภัย ความกลัวจึงบังเกิดขึ้น เมื่อมีความกลัว จึงต้องเที่ยวแสวงหาที่พึ่งพิง เพื่อเป็นเครื่องป้องกัน และต้านทาน ต่อความกลัวนั้น แต่ส่วนมากยังหาที่พึ่งที่แท้จริงกันไม่พบ เพราะที่พึ่ง เหล่านั้นยังตกอยู่ในกฎของไตรลักษณ์ คือ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และมิใช่ตัวตนที่แท้จริง บังคับบัญชาไม่ได้ไม่อยู่ในอานาจของเรา ที่พึ่งบางอย่างก็ยังมีความสะดุ้งกลัวอยู่ในตัว ยังต้องหาที่พึ่งอื่น ป้องกันตัวกันต่อไปอีก เพราะไม่รู้ว่าที่พึ่งแท้จริงนั้นมีลักษณะ อย่างไร อยู่ที่ตรงไหน และจะเข้าถึงได้ด้วยวิธีการอย่างไร จนกระทั่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เสด็จอุบัติขึ้นในโลก ทรงได้ เข้าถึงที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงด้วยพระองค์เอง และยังได้สั่งสอน ให้สัตวโลกทั้งหลายได้ตรัสรู้ตาม ทำลายอวิชชา ประหารกิเลส อาสวะได้สิ้นเชื้อไม่เหลือเศษ ทำให้ความสะดุ้งกลัวที่มีอยู่ในใจ