อาทิตตปริยายสูตร: การหลุดพ้นจากทุกข์ : หน้า 395/607

อาทิตตปริยายสูตร ๓๕๔ ร้อนเพราะไฟคือราคะ เพราะไฟคือโทสะ เพราะไฟคือโมหะ ร้อนเพราะความเกิด เพราะความแก่ และความตาย ร้อนเพราะ ความโศก เพราะความรำพัน เพราะทุกข์กายทุกข์ใจ เพราะ ความคับแค้นใจ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้ฟังแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในจักษุ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในรูปทั้งหลาย ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในวิญญาณที่อาศัยจักษุ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ใน สัมผัสที่อาศัยจักษุ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในความเสวยอารมณ์ ที่เป็นสุข เป็นทุกข์ หรือมิใช่ทุกข์มิใช่สุข ที่เกิดขึ้นเพราะจักขุ สัมผัสเป็นปัจจัย” ชฎิลทั้งหลายเมื่อไตร่ตรองตามพระธรรมเทศนา ก็เห็น ถูกต้องไปตามความเป็นจริง จึงเบื่อหน่ายในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสทั้งหลาย เบื่อหน่ายแม้ในกาย ในโผฏฐัพพะและการ เสวยอารมณ์ทั้งหลาย เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมคลายความกำหนัด เพราะสิ้นกำหนัด จิตก็หลุดพ้น เมื่อจิตพ้นแล้วก็รู้ว่าพ้นแล้ว อริยสาวกทราบชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์ได้อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทําได้ท่าเสร็จแล้ว กิจอื่นอีกเพื่อความเป็นอย่างนี้ ไม่มี อีกต่อไปแล้ว เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไวยากรณภาษิตนี้อยู่ จิตของภิกษุทั้ง 9,000 รูป ก็หลุดพ้นจากอาสวะทั้งหลาย เป็นพระอรหันต์ทั้งหมด