พระอรหันต์และความพยายามในการขอบาตร : หน้า 521/607

พระอรหันต์มีจริง ๕๒๐ เจ้าลัทธิทั้ง 5 ซึ่งเป็นนักบวชนอกศาสนา มักอ้างตัวว่า เป็นพระอรหันต์ ทั้งๆ ที่ตัวยังมีกิเลสอยู่ อยากจะได้มาตร ไม้จันทน์แดงนั้น จึงมาขอท่านเศรษฐีว่า “บาตรนั้น สมควรแก่ พระอรหันต์อย่างพวกเรา ท่านจงให้บาตรนั้นแก่พวกเราเถิด” เศรษฐีบอกว่า “ถ้าพวกท่านอยากได้ ก็จงเหาะขึ้นไปเอาเองเถิด” นิครนถนาฏบุตรอยากได้บาตรนั้นมาก จึงส่งลูกศิษย์ไปบอก ท่านเศรษฐี โดยให้พูดว่า “บาตรนั้น สมควรกับอาจารย์ของเรา ท่านอย่าให้อาจารย์เหาะมาเอาเพราะของเพียงเล็กน้อยเลย” แต่เศรษฐีก็ยังยืนกรานว่า “ผู้ที่เหาะมาเอาบาตรไม้นี้ได้เท่านั้น จึงจะได้ไปเป็นกรรมสิทธิ์” นิครนถนาฏบุตรไม่ละความพยายาม จึงได้วางแผน กับลูกศิษย์ว่า “เมื่อเรายกมือยกเท้าทําท่าจะเหาะ ให้พวกเจ้า จงแสร้งทำเป็นเข้ามาห้ามเรา ถ้าเศรษฐีเห็นอาการอย่างนั้น ก็จะต้องให้บาตรแก่เราแน่นอน” เมื่อวางแผนกันเรียบร้อยแล้ว นิครนถนาฏบุตรก็ได้ ประกาศว่า จะเหาะขึ้นไปเอาบาตรด้วยตนเอง แล้วยกมือยก เท้าขึ้น ทําท่าเหมือนจะเหาะขึ้นไปในอากาศ ลูกศิษย์เห็นดังนั้น ก็อ้อนวอนว่า “อาจารย์ ท่านอย่าทำอย่างนั้นเลย ท่านอุตส่าห์ ปกปิดคุณวิเศษเอาไว้ ไม่แสดงตนให้ใครรู้ว่าเป็นพระอรหันต์