ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเรll
ธรรมกาย คื อ ห ลั ก ข อ ง ชีวิต
๒๐๕
สังขารทั้งหลายทั้งปวง เป็นสิ่งที่ต้องทำอยู่บ่อยๆ ทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
ไม่ใช่ทำเฉพาะเวลาที่เรามานั่งปฏิบัติธรรม แม้ว่าเราเลิกนั่ง
ปฏิบัติธรรมแล้ว จะยืนจะเดินจะนอน หรือจะทำภารกิจอะไรก็ตาม
จะต้องพิจารณาสิ่งเหล่านี้บ่อยๆ ถ้าเราไม่พิจารณาบ่อยๆ มันจะ
ลืม พอลืมก็หลงเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งเหล่านั้น เมื่อลืมค่าสอน
ของพระบรมศาสดาเสียแล้ว ใจก็ไปหมกมุ่นพัวพันกับสิ่งไร้สาระ
ซึ่งจะเป็นเหตุให้เราห่างจากความหมดจดบริสุทธิ์ ห่างจาก
ธรรมกายออกไป ยิ่งห่างธรรมกายอันเป็นต้นแหล่งกำเนิดของ
ความสุขอันเป็นอมตะ ความทุกข์จะยิ่งทับถมเข้ามาสู่กายและ
ใจเรา
อย่างในเวลานี้ก็เช่นเดียวกัน เราจะต้องพิจารณาว่า
สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ที่ท่านกล่าวว่า
สพฺเพ สงฺขารา ทุกฺขา คือสังขารร่างกายของเราเป็นทุกข์ตั้งแต่
เกิด ตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา เป็นจุดเล็กๆ เจริญเติบโตด้วย
อาหารของมารดา ที่หล่อเลี้ยงเรื่อยมาตามลำดับ ชีวิตมีความ
อึดอัดคับแคบเช่นไร ก็เหมือนเราเข้าไปอยู่ในห้องแคบๆ มืดๆ
ที่มีคนคอยส่งข้าวส่งน้ำให้
ชีวิตเราเปลี่ยนแปลงเรื่อยมา จนกระทั่งเราเคลื่อนย้าย
มาสู่โลกนี้ ลืมตาดูโลกเจริญเติบโตเรื่อยมา เข้าสู่ความเสื่อมสลาย
ไปตามลำดับ ไม่มีคงที่เลยเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่