สัญญาแห่งความเลื่อมใส : หน้า 457/607

สัญญาแห่งความเลื่อมใส ៤៥៦ พรหมจรรย์ จนมีผู้ศรัทธาเลื่อมใสมาขอเป็นลูกศิษย์ มีบริวารถึง ๓,๐๐๐ คน ออกบวชตามเป็นฤๅษีอยู่ในสํานักของท่าน ตั้ง อาศรมอยู่ใกล้ภูเขาวสภะเป็นยอดเขาที่สูงรองมาจากภูเขาหิมวันต์ ซึ่งนักพรตในยุคนั้น ถือว่าเป็นภูเขาที่เป็นสัปปายะที่สุด ท่านฤาษีได้สั่งสอนศิษย์เหล่านั้น อยู่นานถึง ๓,๐๐๐ ปี แต่ก็ยังไม่ทราบถึงสรณะอันแท้จริง ท่านจึงคิดว่า เราเป็นอาจารย์ ของศิษย์เหล่านี้ เป็นผู้ที่ตั้งอยู่ในฐานะที่ควรแก่การเคารพ กราบไหว้ แต่น่าเสียใจที่เราไม่มีอาจารย์ แม้ที่พึ่งที่แท้จริง ของเราก็ไม่มี คิดดังนี้แล้ว ก็เกิดความละอายใจ จึงได้เรียกประชุม ศิษย์ทั้งหมด แล้วกล่าวกับศิษย์ทั้ง ๓,๐๐๐ ว่า “ท่านทั้งหลาย อาศัยเราเป็นอาจารย์ แต่เราไม่อาจแนะนําหนทางหลุดพ้นให้ แก่ท่านทั้งหลาย เราไม่ทราบถึงการบรรลุอมตธรรมอันสูงสุด ขอให้ท่านทั้งหลายจงอย่าได้เป็นผู้ประมาท” แล้วท่านก็รู้สึก ละอายใจตนเอง ทีชีวิตไม่มีแก่นสาร แม้ศิษย์ทั้งหลายก็ไม่มี ใครรู้ว่า อะไรคือสาระที่แท้จริง ดังนั้นท่านจึงปลีกวิเวก โดยหา ที่สงัดเพื่อปรารภความเพียรอยู่เพียงลำพัง ในขณะนั้นเอง บุญเก่าส่งตามมาทัน ได้กระตุ้นเตือน จิตสำนึกของท่านให้ระลึกถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะ