มาร ๕ ฝูง และการปรินิพพาน : หน้า 251/607

มาร ๕ ฝูง ๒๕๐ มาเอง มาถึงแล้วก็กราบทูลให้ปรินิพพานกันเลยทีเดียว เพราะ เขาไม่อยากให้พระองค์ทรงพระชนมายุอยู่นาน กลัวว่าจะสอน สรรพสัตว์ให้หมดกิเลสตามพระองค์ไปหมด จากที่เคยข่มขู่ให้ หวาดกลัวก่อนตรัสรู้ธรรม ก็ใช้เล่ห์เหลี่ยมด้วยการอ้อนวอนว่า “ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าจงปรินิพพานเถิดบัดนี้เป็นเวลาปรินิพพาน ของพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว เนื่องจากพระองค์ได้สมปรารถนา แล้ว” *นี่ขนาดยังไม่ทันจะได้สั่งสอนเวไนยสัตว์เลย จะบังคับ ให้พระองค์นิพพานเสียแล้ว พระบรมศาสดาตรัสตอบไปว่า “ดูก่อนมารผู้มีบาป ภิกษุผู้เป็นสาวกของเรา จักเป็นผู้ฉลาดได้ รับคำแนะนำ เป็นผู้แกล้วกล้า เป็นพหูสูต ผู้ทรงธรรม ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรม เรียนธรรมะแล้ว จักบอก แสดง บัญญัติ แต่งตั้ง เปิดเผย จำแนก กระทำให้เข้าใจง่าย ยังไม่ได้เพียงใด เราจักยัง ไม่ปรินิพพานเพียงนั้น ภิกษุณีผู้เป็นสาวิกาของเรา อุบาสก อุบาสิกาผู้เป็นสาวกของเราจักยังไม่ฉลาด ไม่เป็นพหูสูตและ ทรงธรรมเพียงใด เราจักยังไม่ปรินิพพานเพียงนั้น ดูก่อนมาร ผู้มีบาปพรหมจรรย์นี้ของเราจักยังไม่บริบูรณ์กว้างขวางแพร่หลาย รู้กันโดยมาก เป็นปึกแผ่นตราบเท่าที่เทวดาและมนุษย์ประกาศ *มก. เล่ม ๑๓ หน้า ๒๕๕