พุทธศาสนาและการพ้นทุกข์ : หน้า 16/580

ธรรมะเพื่อประช ผู้คู่ควรแก่ความกตัญญู ๑๕ บังเกิดขึ้นของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และสันติสุขอันแท้จริงของ มนุษย์และเทวดาทั้งหลาย ความนึกคิดในใจของพระองค์แตกต่างจากความนึกคิด ของมวลมนุษย์ทั้งหลาย คือชาวโลกเมื่อประสบความทุกข์ ก็ไม่คิดหาหนทางที่จะออกจากความทุกข์นั้น อยู่ไปวันหนึ่งๆ ด้วยความเคยชินกับความทุกข์ จึงต้องทุกข์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้ง ทุกข์ประจํา และทุกข์จร ครั้นพระองค์ท่านมองเห็นคนแก่ คนเจ็บ คนตาย และนักบวชแล้ว เห็นแล้วก็ได้ข้อคิด อยากแสวงหา หนทางให้หลุดพ้นจากทุกข์ อยากเข้าถึงความสุขที่แท้จริง ภาพคนแก่ คนเจ็บ คนตายเหล่านี้ เป็นภาพที่มนุษย์ ทั้งหลายเห็นกันอยู่เป็นปกติ เห็นแล้วรู้สึกเฉยๆ เห็นแล้วไม่คิดต่อ แต่พระองค์คิดหาหนทางที่จะออกจากความทุกข์ อีกทั้งมีความ เชื่อมั่นอยู่ในใจลึกๆ ว่า หนทางที่จะพ้นจากความทุกข์นั้นต้องมี ท่านคิดอย่างนั้นแล้วจึงแสวงหาหนทางแห่งความพ้นทุกข์เรื่อยมา จนกระทั่งบารมีที่ท่านสั่งสมมาเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ ท่าน จึงออกจากวัง เมื่อพระชนมายุได้ ๒๙ ชันษา ก็ออกมาครอง เพศของนักบวช แสวงหาหนทางพ้นทุกข์ ตลอดระยะเวลา 5 ปี เต็มไปศึกษากับครูบาอาจารย์ต่างๆ ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในสมัยนั้น เริ่มศึกษาเรื่องฌานสมาบัติ หรือแม้กระทั่งการทรมานตนเองก็