พญากวางทอง: ความเมตตาและการตัดสินใจของพระราชา : หน้า 169/580

Boประช พญากวางทอง (๒) ១៦៨ แผ่เมตตาไปสู่พระราชาและราชบุรุษทั้งหมด แล้วเดินมุ่งหน้า เข้าไปหาพระราชาด้วยความองอาจสง่างาม ไม่ครั่นคร้านต่อ มรณภัย พระราชาทอดพระเนตรเห็นพญากวางทองกำลังเดินมา ก็บังเกิดความรัก และรู้สึกรับรู้ถึงพลังอำนาจแห่งความเมตตา ที่แผ่ออกมาจากพญากวางทอง ทรงดำริว่า มฤคราชนี้เป็นสัตว์ มีบุญ มีพละกำลังมาก หากจะกระโดดหนีออกจากวงล้อม ก็คง ทำได้ไม่ยาก จึงรับสั่งให้ราชบุรุษทุกคนอย่าประมาท และก็ทรง กําชับว่า ให้จับเป็น แม้พระองค์เองก็ทรงโก่งธนูเตรียมพร้อม สุวรรณมฤคเห็นพระราชาแล้ว ได้ร้องกราบทูลด้วย สําเนียงภาษาของมนุษย์แต่ไกลว่า “ข้าแต่มหาราชผู้ประเสริฐ โปรดทรงรอก่อน อย่าเพิ่งทรงยิงข้าพระบาทเลย” พระราชา ทรงสดับเสียงมนุษย์ซึ่งเปล่งออกจากปากของพญากวางทอง ก็บังเกิดความอัศจรรย์ใจในมธุรกถาของพระโพธิสัตว์ ทรงลด ธนูลง ให้กวางทองเดินเข้ามาหาด้วยความสบายใจ ฝ่ายราช บุรุษทั้งหมดก็พากันวางอาวุธลงโดยไม่ต้องนัดแนะ กวางทอง ทูลถามพระราชาด้วยเสียงอันไพเราะอีกครั้งว่า “ข้าแต่พระ มหาราชเจ้า โปรดทรงรอก่อน อย่าเพิ่งยิง ใครหนอกราบทูล พระองค์ว่า พญามฤคราชพำนักอยู่ในไพรสณฑ์ใหญ่นี้”