ข้อความต้นฉบับในหน้า
Boประช
ขันติ และเมตตา พาสู่ดุสิต บุรี
๓๑๘
ให้สรงสนานกุมาร โดยใช้น้ำผสมด้วยของหอม ตบแต่งพระ
กุมารด้วยภูษาอาภรณ์ชั้นเลิศ แล้วให้ประทับนั่งเล่นด้วยความ
รักและความเอ็นดู แม้เห็นพระราชาเสด็จมา พระนางก็มิได้
เสด็จลุกขึ้นรับ จึงทำให้พระราชาทรงกริ้ว ที่พระนางไม่ยอม
ออกมาต้อนรับเหมือนแต่ก่อน
เมื่อเสด็จกลับไปประทับนั่งบนราชอาสน์ ก็ทรง
พิจารณาด้วยความโกรธเคืองว่า
ทีมเหสีของเราเป็นเช่นนี้ก็
เพราะทารกนี้เป็นเหตุ จึงทรงรับสั่งให้เรียกเพชฌฆาตที่ใจ
เหี้ยมโหด เข้ามาในพระราชฐานชั้นใน เมื่อเพชฌฆาตเข้ามา
ถวายบังคมแล้ว พระเจ้ามหาปตาปะรับสั่งว่า เจ้าจงรีบไปนำ
ธรรมบาลกุมารมา
เพชฌฆาตรับบัญชาแล้ว ก็เข้าไปแย่งชิงพระกุมารใน
ห้องของพระเทวีโดยไม่เกรงใจ ได้นำพระกุมารมาวางลงบน
แผ่นกระดานที่ได้เตรียมมา ฝ่ายพระนางจันทาเทวีทรงร่ำไห้
วิ่งตามมาข้างหลังเพชฌฆาต พระราชารับสั่งว่า “เจ้าจงตัดมือ
ทั้งสองของธรรมบาลกุมาร” พระเทวีทูลอ้อนวอนว่า “ข้าแต่
มหาราช บุตรของหม่อมฉันเพิ่งมีอายุได้ ๗ เดือน ยังอ่อนอยู่
ไม่รู้เรื่องอะไร บุตรของหม่อมฉันไม่มีความผิด ถึงแม้ความผิด
จะยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ควรจะมีในหม่อมฉันผู้เดียว เพราะฉะนั้น
ขอพระองค์จงรับสั่งให้ติดมือทั้งสองของหม่อมฉันเถิด”