ธรรมะเพื่อประช : หน้า 520/580

ธรรมะเพื่อประช แม้ตายก็ไม่ทิ้งธรรม ៥១៩ ในสํานักของพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วไปจำพรรษาอยู่ในวัดป่า โดยตั้งกติกากันว่า เราควรทําสมณธรรมตลอดทั้งคืน ไม่ควร ประมาทในทั้งสามยาม ไม่ควรที่จะมาคลุกคลีพูดคุยกัน เพราะ จะทำให้ใจฟุ้งซ่าน หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป นําเพ็ญเพียร ภิกษุเหล่านั้นพากันทำสมณธรรมตลอดทั้งคืน ตอนใกล้รุ่ง ก็โงกหลับไป มีเสือตัวหนึ่งมาจับภิกษุไปกินทีละรูปๆ ไม่มีรูปไหน ร้องออกมา เพราะมีจิตที่มุ่งตรงต่อการปฏิบัติธรรม ไม่หวั่นไหว และเกรงจะไปรบกวนเพื่อนภิกษุด้วยกัน ในที่สุดภิกษุกลุ่มนั้นถูกเสือกินไปถึง ๑๕ รูป ครั้นพอถึง วันอุโบสถ ภิกษุที่เหลือต่างถามว่า พวกเราหายไปไหนตั้งครึ่งหนึ่ง เมื่อสอบถามกันรู้เรื่องแล้ว จึงตกลงกันว่าให้ตะโกนบอกกันถ้า เสือมา วันหนึ่งเสือได้มาจับภิกษุหนุ่มรูปหนึ่ง ภิกษุหนุ่มจึงร้องว่า “เสือมาแล้ว” ภิกษุทั้งหลายพากันถือไม้เท้าและคบเพลิงติดตาม หวังว่าจะให้มันปล่อยภิกษุรูปนั้น แต่เสือวิ่งหนีขึ้นไปยังเขาขาด พวกภิกษุตามไปไม่ได้ เมื่อเริ่มกินภิกษุรูปนั้น ตั้งแต่นิ้วเท้าขึ้นมา เมื่อไปช่วยไม่ได้ เพื่อนภิกษุที่เหลือต่างได้แต่ปลอบใจว่า “สัตบุรุษ ขอให้ท่านรักษาใจไว้ให้ดี บัดนี้ พวกเราช่วยเหลือท่าน ไม่ได้ หากท่านรักษาใจไม่ให้หวั่นไหว ท่านจะไม่ว่างเปล่าจาก คุณวิเศษแน่นอน” แม้ภิกษุหนุ่มนั้น จะอยู่ในปากเสือ ก็ข่มเวทนาไว้