ธรรมะและความสำคัญของขันติ : หน้า 311/580

ธรรมะ ประช ขันติ ธ ร ร ม ชนะกิเลส ๓๑๐ ตรัสตอบว่า “เราหยุดแล้ว แต่ท่านยังไม่หยุด” องคุลิมาลได้ฟัง แล้วก็สงสัย จึงทูลว่า “ดูก่อนสมณะ ท่านกำลังเดินอยู่กล่าวว่า หยุดแล้ว ซ้ำยังบอกข้าพเจ้าผู้หยุดแล้วว่าไม่หยุด ดูก่อนสมณะ ท่านหยุดแล้วเป็นอย่างไร ข้าพเจ้ายังไม่หยุดเป็นอย่างไร” พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “ดูก่อนองคุลิมาล เราวาง อาชญาในสรรพสัตว์ จึงชื่อว่าหยุดแล้ว ส่วนท่านไม่สํารวมใน สัตว์ทั้งหลาย เพราะฉะนั้นเราจึงชื่อว่าหยุดแล้ว ส่วนท่านยังไม่ หยุด” องคุลิมาลเป็นคนมีปัญญา ได้ฟังนัยอันลึกซึ้งเช่นนั้นก็ กลับได้สติขึ้นมา จึงทิ้งดาบลงไปในเหวลึก แล้วทูลว่า “ข้าแต่สมณะ ท่านมาถึงป่าใหญ่เพื่อจะสงเคราะห์ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจักละบาป และฟังถ้อยคำของท่าน” แล้วจึงทูลขอบรรพชากับพระพุทธองค์ นับแต่ท่านบวชแล้ว เศษกรรมยังตามมารังควานท่าน ทั้งกายและใจอยู่ตลอดเวลา เวลานั่งสมาธิก็มีภาพของเจ้ากรรม นายเวรตามมารังควาน ทำให้ใจไม่สงบ เวลาออกบิณฑบาตใน ยามเช้า มหาชนผู้ที่สูญเสียญาติอันเป็นที่รัก เพราะถูกองคุลิมาล ฆ่า วันแรกๆ จากที่ได้ยินว่า พระองคุลิมาลออกมาบิณฑบาต ก็ พากันวิ่งหลบหนีเข้าบ้าน เพราะกลัวจะถูกฆ่า ท่านจึงได้แต่ อุ้มบาตรเปล่ากลับวัดไป ภายหลังมหาชนเปลี่ยนจากกลัวมาเป็น เกลียด จึงพากันขว้างปาก้อนหินใส่ท่าน บาตรแตกบ้าง หัวแตก บ้าง จีวรเปื้อนเลือด เดินโซกลับวัดพระเชตวัน ช่างน่าเวทนายิ่งนัก