ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 535/580

ธรรมะเพื่อประชา เป็นผู้ประเสริฐด้วยการปฏิบัติ ๕๓๔ ฉลาด มีสติปัญญาเฉียบแหลม อายุได้เพียง ๑๖ ปี ก็สามารถ ศึกษาศิลปวิทยาจนแตกฉาน เมื่อบิดามารดาเสียชีวิต ท่านได้ ครอบครองทรัพย์สมบัติทั้งหมดซึ่งมีอยู่มากมายแทนที่ท่านจะดีใจ กลับรู้สึกสลดสังเวชว่า หมู่ญาติของเราอุตส่าห์หาทรัพย์มาด้วย ความยากลําบาก แต่ต้องทิ้งไว้ให้ผู้อื่นใช้ ตายไปแล้ว ก็ไม่มีผู้ใด สามารถนําทรัพย์สมบัติติดตัวไปในปรโลกได้แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม ในความเป็นจริงแล้ว ทรัพย์สมบัติล้วนเป็นของกลาง ของโลก ขึ้นอยู่กับว่าบุคคลใดจะใช้ให้เกิดประโยชน์แค่ไหน ทรัพย์เป็นเพียงเครื่องสนับสนุนการสร้างบารมี ไม่ใช่สาระ แก่นสารของชีวิต เพราะทรัพย์อาจสูญหายหรือพลัดพรากจาก เราไปด้วยภัยต่างๆ ทั้งอัคคีภัย โจรภัย ราชภัย อุทกภัย และ ภัยจากบุคคลอันไม่เป็นที่รัก ผู้มีปัญญาจึงนำทรัพย์ออกด้วยการ ให้ทาน เพื่อเป็นประโยชน์เกื้อกูลทั้งต่อตนเองและผู้อื่นด้วย แม้ร่างกายของเราก็ไม่เป็นสาระ เพราะเป็นรังของโรค มากมาย การประพฤติปฏิบัติธรรมและการฟังธรรมจากสมณ พราหมณ์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เป็นสิ่งที่มีสาระ การประกอบ ความเพียรพิจารณาความไม่เที่ยงของสังขาร ยกใจขึ้นสู่ไตร ลักษณ์เป็นสิ่งที่มีสาระ เพราะฉะนั้นควรให้ทานเพื่อให้ได้สิ่งอัน เป็นสาระจากสิ่งที่ไม่เป็นสาระ