ธรรมะเพื่อประชา: ความสำคัญของการละวางเบญจกามคุณ : หน้า 477/580

ธรรมะเพื่อประชา ละวางเบญจกามคุณ ๔๗๖ ยิ่งใหญ่ ทรงลืมโสณกะผู้เป็นพระสหายอย่างสนิท ฝ่ายโสณกะ เมื่อเห็นพระโพธิสัตว์เสด็จเข้าเมืองไปแล้ว ก็ออกจากที่หลบซ่อนมานั่งบนแผ่นศิลา ขณะนั้นเอง เขาได้เห็น ใบไม้เหลืองหล่นลงจากต้นสาละ เกิดความสลดสังเวชใจ คิดว่า ชีวิตของเราไม่นานก็จะถึงความชรา แล้วร่วงหล่นไปเหมือน ใบไม้นี้ จึงได้เจริญอนิจจสัญญา มองเห็นความไม่เที่ยงของสังขาร ในที่สุดก็ได้บรรลุเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า แล้วเหาะไปอยู่ที่เงื้อม เขานันทมูลกะ พระโพธิสัตว์เสวยราชสมบัติจนเวลาล่วงไปถึง ๔๐ ปี ทรงระลึกถึงพระสหายโสณกะ และปรารถนาที่จะได้พบ จึงทรง พระนิพนธ์เป็นเพลงขับขึ้นว่า “สหายโสณกะของเราไปไหนหนอ เราจะให้ทรัพย์ร้อยหนึ่งแก่ผู้ที่รู้ข่าว แล้วมาบอกเรา เราจะให้ ทรัพย์พันหนึ่งแก่ผู้ที่พบเห็น แล้วมาบอกเรา” ชาวเมืองต่างนำ เพลงขับนี้ไปร้องกันทั่วเมือง เพราะเข้าใจว่าเป็นเพลงที่พระ ราชาทรงโปรด ครั้นเวลาล่วงไปถึง ๕๐ ปี ยังไม่มีผู้ใดรู้ข่าวหรือพบเห็น พระโสณกะ วันหนึ่งพระปัจเจกพุทธเจ้าปรารถนาจะสงเคราะห์ พระโพธิสัตว์ ซึ่งกำลังหลงใหลอยู่ในเบญจกามคุณ จึงเหาะมา จากภูเขานันทมูลกะ พบเด็กคนหนึ่งกำลังหาฟื้นอยู่ในป่าใกล้