การสอนเรื่องขันติและเมตตาในพระพุทธศาสนา : หน้า 318/580

เรื่องแล้วตรัสสอนว่า ธรรมะเพื่อประช ขันติ และเมตตา พาสู่ดุสิต บุรี ๓๑๗ “ดูก่อนภิกษุ เธอบวชในพระศาสนาของพระพุทธเจ้า ผู้ไม่มีความโกรธ ทําไมจึงทําความโกรธเล่า โบราณกบัณฑิต ทั้งหลาย เมื่อเครื่องประหารตั้งพันตกลงบนร่างกาย เมื่อถูกเขา ตัดมือ เท้า หู และจมูก ก็ยังไม่กระทำความโกรธแก่คนอื่นเลย แล้วทําไมเธอไม่ประพฤติตามเราผู้เป็นตถาคตเล่า” เมื่อทรงสอน ภิกษุไม่ให้ผูกโกรธพระเทวทัตแล้ว ก็ตรัสสอนต่อไปว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มิใช่บัดนี้เท่านั้น ที่เทวทัต พยายามฆ่าเราในชาติก่อนๆ เทวทัตก็หาโอกาสทําร้ายเราเรื่อยมา แต่เทวทัตก็ไม่อาจทำได้ แม้สักว่าความสะดุ้งตกใจให้บังเกิดขึ้น แก่เราเลย ในกาลก่อน ในเวลาที่เราเป็นธรรมบาลกุมาร เทวทัต ทําเราผู้เป็นบุตรของตนเองให้ถึงความสิ้นชีวิต ถึงกระนั้นเราก็ ไม่มีความโกรธเคืองในเทวทัตเลย” แล้วทรงนําเรื่องในอดีตมา เล่าให้ภิกษุสงฆ์ได้รับฟังว่า ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้ามหาปตาปะครองราชสมบัติอยู่ ในเมืองพาราณสี พระโพธิสัตว์บังเกิดในพระครรภ์ของพระนาง- จันทาเทวี อัครมเหสีของพระเจ้ามหาปตาปะ พระประยูรญาติ ขนานนามพระโพธิสัตว์ว่า ธรรมบาล ในเวลาที่ธรรมบาลกุมารมีอายุได้ ๗ เดือน พระมารดา