การให้และการเกื้อหนุน: บทเรียนจากพญานกแขกเต้า : หน้า 35/580

Boประช พญานกแขกเต้า ๓๔ เรามีเวรต่อกันมาก่อน” พญานกแขกเต้าได้ฟังดังนั้นแล้ว จึงกล่าวว่า “ข้าพเจ้า มิได้มีเวรกับท่าน ฉางของข้าพเจ้าก็ไม่มี แต่ข้าพเจ้านำเอา ข้าวสาลีนี้ไปเปลื้องหนี้เก่า ให้เขากู้หนี้ใหม่ และฝังขุมทรัพย์ไว้ ที่ป่างิ้วนั้น” พราหมณ์เกิดความสงสัยจึงถามว่า “การให้กู้หนี้ ของเจ้า เป็นอย่างไร การเปลื้องหนี้ของเจ้าเป็นอย่างไร และ เจ้าฝังขุมทรัพย์ไว้อย่างไร” “ข้าแต่พราหมณ์ ลูกน้อยทั้งหลายของข้าพเจ้ายังเล็กอยู่ ขนปีกยังไม่ขึ้น เมื่อข้าพเจ้าเลี้ยงบุตรเหล่านี้ ถ้าเขารู้บุญคุณ เขาก็จะเลี้ยงดูข้าพเจ้าบ้าง ในยามที่แก่ชรา เพราะเหตุนั้น ข้าพเจ้าจึงเป็นผู้ให้บุตรเหล่านี้กู้หนี้ ส่วนมารดาและบิดาของ ข้าพเจ้าแก่แล้ว ข้าพเจ้าคาบเอาข้าวสาลีไปด้วยจะงอยปาก เพื่อเลี้ยงท่านทั้งสอง จึงชื่อว่าได้เปลื้องหนี้ และที่ในป่านั้น มีนกพวกหนึ่งที่มีขนปีกหลุดหมดแล้ว เป็นนกทุพพลภาพ ข้าพเจ้าต้องการบุญ จึงได้ให้ข้าวสาลีแก่นกเหล่านั้น เพราะ บัณฑิตทั้งหลายกล่าวว่าการทําบุญนั้น เป็นขุมทรัพย์ การฝัง ขุมทรัพย์ไว้ของข้าพเจ้าเป็นเช่นนี้” พราหมณ์ฟังพญานกแล้ว ก็มีจิตเลื่อมใส กล่าวว่า “เจ้า เป็นนกที่มีคุณธรรม มนุษย์บางพวกยังไม่รู้จักบุญคุณคนเลย