บทเรียนจากมนตร์และความละอาย : หน้า 53/580

Boประช อย่าลบหลู่ คุณ ท่าน ๕๒ เสวย เขายืนห่างจากต้นมะม่วงในระยะ ๗ ก้าว แล้วร่ายมนตร์ ด้วยความชำนิชำนาญ แต่ปรากฏว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขารู้ตัว ทันทีว่ามนต์นั้นได้เสื่อมไปเสียแล้ว จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ และนึกถึง คําพูดของอาจารย์ขึ้นมาทันทีว่า “อย่าโกหก พระราชาตรัสถามว่า “วันก่อนเวลาที่เจ้าร่ายมนตร์ ผลมะม่วงก็เกิดขึ้นมากมายแต่วันนี้ทำไมถึงทำไม่ได้ เขาได้ กราบทูลเลี่ยงไปว่า วันนี้คำนวณวันเวลาไม่ดี อานุภาพของมนต์ เลยไม่ปรากฏ” พระราชาทรงแปลกพระทัยจึงตรัสถามว่า “ก่อนหน้านี้ เวลาร่ายมนตร์ไม่เห็นพูดถึงเรื่องฤกษ์ยามเลย เห็นมองอยู่เพียงครู่เดียว ทุกอย่างก็สำเร็จตามต้องการ วันนี้ เป็นอย่างไรกัน” เขาไม่อาจกล่าวเท็จต่อพระองค์ได้อีกต่อไป จึงสารภาพ ความจริงว่า “อาจารย์ซึ่งเป็นคนจัณฑาลได้เป็นผู้บอกมนต์ให้ แต่เพราะความละอายว่าอาจารย์เป็นคนจัณฑาล ข้าพระองค์ จึงโกหกว่า เรียนมนต์มาจากอาจารย์ทิศาปาโมกข์ มนต์ที่ได้มา จึงเสื่อมไป” เมื่อพระราชาได้สดับดังนั้นก็ทรงกริ้ว ตรัสว่า “ชายคนนี้ เป็นคนชั่วช้าลบหลู่คุณของครูบาอาจารย์ จนมองไม่เห็นรัตนะ อันประเสริฐ ผู้ที่ได้วิชาอันมีค่ายิ่งประดุจรัตนะเช่นนี้แล้ว ควร เคารพบูชากตัญญูต่ออาจารย์ เรื่องชาติตระกูลไม่ใช่เรื่องสำคัญ