พญากวางทองและลูกเศรษฐี : หน้า 162/580

ธรระพี ประช พญา กวางทอง (๑) ๑๖๑ เขาก็งามเหมือนกับบ่อเงิน นัยน์ตาทั้งคู่ก็เป็นประดุจเม็ดทับทิม ที่เจียระไนแล้ว คืนวันนั้นพญากวางทองได้ยินเสียงคร่ำครวญของลูก เศรษฐี จึงคิดว่า เมื่อเรายังมีชีวิตอยู่ คนผู้นี้อย่าได้ตายเสียเลย เราต้องช่วยชีวิตเขาไว้ แล้วก็ลุกจากที่นอน เดินไปริมฝั่งแม่น้ำ ปลอบโยนว่า “เพื่อนเอ๋ย อย่ากลัวไปเลย ข้าจะช่วยชีวิตท่านเอง” ด้วยความที่พญากวางมีกำลังมหาศาล ก็ได้ว่ายตัดกระแสน้ำไป รับลูกเศรษฐีขึ้น หลัง พาขึ้นฝั่งด้วยความสวัสดี จากนั้นก็พาไป ยังที่พัก ได้หาผลไม้มาให้รับประทาน พอล่วงไปได้สองสามวัน ก็พาลูกเศรษฐีกลับไปส่งที่บ้าน พร้อมกับกำชับว่า “เมื่อข้าพาท่าน ไปส่งถึงเมืองพาราณสีแล้ว ท่านอย่าได้บอกใครๆ ให้รู้ว่า มีกวางทอง มาอาศัยอยู่บริเวณนี้” ลูกเศรษฐีก็รับคำเป็นมั่นเหมาะ จากนั้นพญากวาง ก็กลับไปรักษาอุโบสถศีลตามเดิม บังเอิญว่า ในวันที่ลูกเศรษฐีกลับเข้าไปถึงกรุงพาราณสี นั่นเอง อัครมเหสีของพระราชา ทรงพระสุบินเห็นกวางทอง แสดงธรรมิกถาถวายพระนาง พอรุ่งเช้า จึงทรงนำพระสุบินซึ่ง ไม่เคยเป็นมาก่อนไปกราบทูลแด่พระราชา ด้วยความรักใน พระมเหสี พระราชาจึงมีราชโองการว่า ถ้าใครสามารถบอกที่ อยู่ของกวางทองได้ จะได้รับเงิน 9,000 กหาปณะ เป็นรางวัล เมื่อไม่มีใครมาแจ้งเบาะแส ก็ทรงให้เพิ่มรางวัลว่า ใครสามารถ