พระฤๅษีกับการขอพรเพื่อการปฏิบัติที่ประเสริฐ : หน้า 538/580

ธรระพี ประชาช เป็นผู้ประเสริฐด้วยการปฏิบัติ ๕๓๗ พระฤๅษีประสงค์จะให้พระอินทร์หมดข้อสงสัย จึงทูล ขอพร ๔ ประการ คือ ๑ ขออย่าได้โกรธเคืองบุคคลอื่นไปจน ตลอดชีวิต ๒ ขออย่าให้โทสะบังเกิดขึ้นในจิตใจแม้แต่น้อย ๓ ขอให้อย่าได้มีความโลภในทรัพย์สมบัติของผู้อื่น และประการ สุดท้ายขออย่าให้เกิดความสิเน่หาคือกำหนัดยินดีในเบญจกามคุณ พระอินทร์ฟังคำขอพรดังกล่าว ยิ่งเกิดความสงสัยว่า “ทำไม พระฤๅษีจึงขอพรเช่นนี้ ท่านเห็นโทษในสิ่งเหล่านั้นอย่างไร” พระฤๅษีจึงอธิบายว่า “คนมักโกรธเป็นผู้ไม่มีความ อดทนในใจ ทําให้ไม่สามารถบังคับใจตนเองได้ ความโกรธจะ เผาผลาญจิตใจของผู้โกรธ และเป็นเหตุให้ประทุษร้ายคนอื่น ความโกรธทำให้เกิดการทะเลาะวิวาท มีความคับแค้นใจ เพราะฉะนั้นอาตมาจึงไม่ชอบใจความโกรธ” พระฤๅษีได้อธิบายพรข้อที่ ๒ ว่า “วาจาของผู้ที่ ประกอบด้วยโทสะเป็นวาจาหยาบคาย ไม่เป็นค่าที่เป็นสาระ หาประโยชน์เกื้อกูลไม่ได้ ทำให้เกิดการลบหลู่ดูหมิ่นซึ่งกันและกัน จะส่งผลให้เกิดการรบราฆ่าฟันท่าสงครามท่าลายล้างกันในที่สุด ดังนั้นอาตมาจึงไม่ชอบโทสะ” พรประการที่ ๓ พระฤาษีอธิบายว่า “อาตมาไม่ชอบใจ ความโลภ เพราะความโลภก่อให้เกิดความเสียหายนานัปการ