คุณค่าของความกตัญญู : หน้า 117/580

ธรร ประช กตัญญู คุณค่าของความเป็นคน ๑๑๖ ฆ่าทั้งเป็นนั่นแหละตั้งแต่นั้นมา ช้างที่เคยอยู่แนวหน้าแห่งกองทัพ กลับเป็นช้างแก่ตัวหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างอนาถา หาใบไม้ใบหญ้า ตามป่าตามเขากินประทังชีวิตไปวันหนึ่งๆ เท่านั้น ไม่ได้กิน อาหารที่ดีๆ เหมือนแต่ก่อน อยู่มาวันหนึ่งหม้อในราชตระกูล ไม่พอใช้ พระราชาจึงตรัสเรียกช่างหม้อมาถามว่า “ทำไมหม้อ จึงไม่พอใช้” เมื่อรู้ว่าที่ไม่พอใช้ก็เพราะหาโคเทียมเกวียนไม่ได้ พระราชาจึงพระราชทานช้างโอฏฐิพยาธิให้ไปเทียมเกวียนแทนโค ช่างหม้อก็ปฏิบัติตามพระราชประสงค์ วันหนึ่ง ขณะที่ช้างพังเดินออกจากพระนคร เห็นพระ โพธิสัตว์เจ้าจึงเดินเข้าไปหา แล้วก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับ ตนเองให้กับพระโพธิสัตว์ฟัง พร้อมกับขอร้องท่านให้ช่วยเหลือ พระโพธิสัตว์เจ้าได้ฟังอย่างนั้นก็ปลอบโยนว่า “เจ้าอย่าโศก เศร้าไปเลย เราจะทําให้พระราชาทรงได้คิดเอง” แล้วก็เดิน เข้าไปเฝ้าพระราชาพร้อมกับทูลถามว่า “ข้าแต่มหาราชเจ้า พระองค์ทรงมีช้างพังตัวหนึ่งชื่อ โอฏฐิพยาธิมิใช่หรือ ช้างตัวนั้น เป็นสัตว์ที่องอาจสง่างามท่ามกลางสมรภูมิรบ ได้ช่วยให้ พระองค์กระทำาราชกิจนานัปการได้สําเร็จ มิหนำซ้ำยังสามารถ เดินทางได้ถึงวันละ๑๐๐โยชน์ พระองค์เองก็เคยพระราชทาน ยศมากมายแก่ช้างนั้น มาบัดนี้ ช้างพังตัวนั้นไปอยู่ที่ไหนเล่า มหาบพิตร”