ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประช
โลก ตระการของคนเขลา
៥២៩
ตรงต่อหนทางพระนิพพานเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
จากนั้น พระพุทธองค์ทรงชี้ให้เห็นว่า พื้นฐานของมนุษย์
ทุกคนมีทุกข์ทั้งนั้น สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ คือ ความอยาก
ไม่ว่าจะเป็นกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา การจะดับตัณหา
ความทะยานอยากเหล่านั้นได้ ใจต้องหยุด ที่เรียกว่า นิโรธ
แปลว่าดับก็ได้ แปลว่าหยุดก็ได้ เมื่อหยุดใจได้ถูกส่วน มรรคมี
องค์ ๘ ประกอบกันเข้า รวมกันเป็นดวงใส บังเกิดเป็นดวง
สว่างไสว เรียกว่า ปฐมมรรค เกิดขึ้นที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗
เป็นต้นทางที่จะไปสู่อายตนนิพพาน
ท่านยสะดำเนินจิตเข้าสู่ภายในเรื่อยไป ท่านรู้เองเห็น
เองว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวล
ย่อมมีความดับเป็นธรรมดา ท่านได้บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน
ต่อมาเมื่อได้ฟังธรรมซ้ำอีกครั้ง ในที่สุดก็ได้บรรลุธรรมเป็น
พระอรหันต์
เราจะเห็นว่า นักปราชญ์บัณฑิตต่างมีความคิดที่จะออก
จากทุกข์กันเช่นนี้ คือคิดว่าทำอย่างไรจึงจะพ้นทุกข์ เข้าถึง
ความสุขที่แท้จริง แล้วจึงหาทางออกจากโลกามิส ซึ่งเป็น
เหยื่อล่อของพญามาร ที่มาล่อให้ยึดติดกับสิ่งที่ไม่เป็นสาระ จน
ทำให้ละเลยที่จะทำพระนิพพานให้แจ้ง ละเลยการสร้างบารมี