ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 25/580

ธรรมะเพื่อประชา สุวรรณ สาม ยอดกตัญญู ๒๔ ใครหนอใช้ลูกศรยิงเรา ขอจงบอกเถิด ทำไมท่านถึงยิงเราแล้ว หลบซ่อนอยู่” พระราชาได้สดับถ้อยคำอันอ่อนโยน จึงดำริว่าบุรุษผู้นี้ แม้ถูกเรายิงด้วยลูกศรล้มลงแล้วไม่ด่าบริภาษเรา ยังเรียกหาเรา ด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยนน่ารัก น่าพอใจจึงเสด็จเข้าไปใกล้ สุวรรณสาม ตรัสว่า “เราเป็นพระราชา” สุวรรณสาม ารงสติมั่น อดทนต่อความเจ็บปวด แล้ว กราบทูลว่า “ขอจงทรงพระเจริญ ข้าพระองค์ อว่า สุวรรณสาม พระองค์ทรงยิงข้าพระองค์ด้วยเหตุใด” พระราชาไม่รู้ว่าจะตอบ อย่างไร จึงโกหกว่า “เราเห็นฝูงเนื้อแล้ว หมายจะยิง แต่เมื่อ ท่านเดินเข้ามา ทำให้ฝูงเนื้อเหล่านั้นตกใจหนีไปหมด เราโกรธ เคืองท่าน จึงได้ยิง” สุวรรณสามทูลว่า “ข้าแต่มหาราชผู้เป็นใหญ่ พระองค์ ตรัสอะไรอย่างนั้น สัตว์ทั้งหลายในป่าแห่งนี้ เมื่อเห็นข้า พระองค์แล้ว ที่จะหนีไปย่อมไม่มี พวกเราอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก ดังนั้นฝูงเนื้อจะสะดุ้งกลัวข้าพระองค์ได้อย่างไร” พระราชาทรงยอมรับผิดที่ได้กล่าวเท็จไป สุวรรณสาม เมื่อใกล้จะสิ้นใจ จึงกล่าวว่า “บิดามารดาของข้าพระองค์ตาบอด ข้าพระองค์ต้องเลี้ยงดูท่าน แต่นี้ต่อไป ข้าพระองค์คงทำกิจนั้น