พญากวางทอง (๒) : หน้า 172/580

ธรระพี ประช พญากวางทอง (๒) බෙ พระราชาแล้ว จึงขอร้องว่าขอให้พระองค์โปรดให้อภัยทานแก่ สรรพสัตว์ตั้งต้นแต่ตนไป ขอพระองค์อย่าได้ทําปาณาติบาต ด้วยการออกล่าสัตว์ อันเป็นเหตุให้ต้องไปเสวยวิบากกรรมอัน เผ็ดร้อน ทนทุกข์ทรมานในอบายภูมิเป็นเวลาอีกยาวนาน พระราชาทรงประทานพรตามคำแนะนำ แล้วเชื้อเชิญ พญากวางทองให้เดินทางเข้าสู่พระนคร เพื่อไปแสดงธรรมให้ อัครมเหสีได้สดับ อีกทั้งยังทรงรับสั่งให้ประดับประดาพระนคร จัดเตรียมสถานที่อย่างอลังการ แล้วเชิญให้มหาสัตว์แสดงธรรม แก่พระเทวี พระมหาสัตว์แสดงธรรมแก่พระราชาและพระเทวี พร้อมทั้งมหาชนด้วยภาษามนุษย์อย่างไพเราะเสนาะโสต ตักเตือนพระราชาให้ทรงปกครองอาณาประชาราษฎร์ด้วย ทศพิธราชธรรม และให้โอวาทสั่งสอนมหาชนให้ตั้งอยู่ในธรรม แล้วกลับเข้าป่าประพฤติวิเวก อย่างมีความสุขจนตลอดชีวิต จากเรื่องนี้ เราจะเห็นได้ว่า ความกตัญญูไม่มีในบุคคลใด การคบคนนั้นก็ไร้ประโยชน์บัณฑิตทั้งหลายทั้งในอดีตและปัจจุบัน จึงยึดถือคุณธรรมความกตัญญูกตเวทีเป็นพื้นฐานวัดความเป็นคน ผู้มีคุณธรรมข้อนี้จะเป็นที่รักของมหาชนเป็นจํานวนมาก และ ยังเป็นที่เคารพ ที่นับถือบูชาอีกด้วย ผู้รู้สอนเอาไว้ว่า หากไม่ได้ มิตตธรรมซึ่งเกิดจากอุปการคุณ ที่ตนเคยทำต่อผู้ใด บัณฑิต