ธรรมะเพื่อประช: ยอดกตัญญู : หน้า 180/580

ธรรมะเพื่อประช ยอดกตัญญู ค้ำชู ชีวิต ๑๗๘ เป็นอะไรไป ใครหนอจะคอยบำรุงเลี้ยงบิดามารดาของเรา ท่าน คงต้องตายตามเราไปแน่” พระราชาและเศรษฐีเป็นผู้มีบุญที่เคยเกื้อกูลกันมาก่อน ครั้นได้เห็นพญาแร้ง ก็บังเกิดความรักใคร่เอ็นดู ได้ตรัสถามว่า “พวกเจ้าเที่ยวบินปล้นสิ่งของๆ ชาวเมืองจริงหรือ" แม้ว่าพญา- แร้งจะไม่ได้ทํา แต่เป็นการกระทำของฝูงแร้ง ที่ไม่รู้จักการควร ไม่ควร แต่ถือว่าเป็นผู้ปกครองพวกแร้งทั้งหมด จึงกราบทูลเป็น สําเนียงมนุษย์ว่า “ข้าแต่มหาราช จริงพระเจ้าข้า” พระราชาตรัสถามต่อไปว่า “พวกเจ้าเอาไปให้ใคร” พญาแร้งก็กราบทูลว่า “คาบไปให้เศรษฐี เพราะท่านเศรษฐีได้ ให้ชีวิตแก่พวกข้าพระองค์” พระราชาทรงสดับแล้ว ก็ปลื้มใจใน ความกตัญญูของพวกแร้ง ครั้นคลายความสงสัยแล้ว ก็ดำริว่า พญาแร้งเมื่อโอดครวญ ก็ไม่โอดครวญเพื่อตน แต่พร่ำบ่นถึง พ่อแม่ พญาแร้งนี้ไม่สมควรตาย เพราะเป็นแร้งยอดกตัญญู แล้วก็ทรงแก้บ่วงออกด้วยจิตที่เปี่ยมด้วยเมตตา จึงตรัสว่า “เจ้าจงไปเลี้ยงพ่อแม่ผู้แก่เฒ่า แล้วอาศัยอยู่ในซอกเขาเถิด เจ้าจงไปพบญาติทั้งหลายโดยสวัสดีเถิด" พญาแร้งดีใจมาก จึงกล่าวขอบพระทัยว่า “ข้าแต่ มหาราชเจ้า ขอพระองค์จงบันเทิงใจพร้อมด้วยญาติทั้งมวล