ธรรมะและการดูแลร่างกายในพุทธศาสนา : หน้า 444/580

ธรรมะเพื่อประช สนทนาอย่างบัณฑิต ๔๔๓ ของพระพุทธเจ้าเท่านั้น” พระยามิลินท์สดับเช่นนั้น ทรงเข้าใจ ทันที จึงตรัสว่า “ถูกแล้ว พระคุณเจ้า” ทรงตรัสถามต่อไปว่า “ข้าแต่พระนาคเสน ร่างกายเป็นที่รักของบรรพชิตทั้ง หลายหรือ” “ขอถวายพระพร ร่างกายไม่ได้เป็นที่รักของ บรรพชิตทั้งหลาย” “ข้าแต่พระคุณเจ้า ถ้าเช่นนั้น เหตุไรบรรพชิต จึงยังต้องอาบน้ำชำระร่างกายทุกวัน ยังถือว่ากายนี้เป็นของ เราอยู่” พระเถระย้อนถามว่า “ขอถวายพระพร ผู้เข้าสู่สงคราม เคยบาดเจ็บบ้างหรือไม่” “เคยสิ พระคุณเจ้า” “ขอถวายพระพร แผลที่ถูกอาวุธนั้น ฉาบทาด้วยเครื่องฉาบทา ทาด้วยน้ำมัน พัน ด้วยผ้าที่สะอาดใช่หรือไม่” “ถูกแล้ว พระคุณเจ้า ต้องทำอย่าง นั้นแหละ” “ขอถวายพระพร บาดแผลนั้นเป็นที่รักของคนไข้หรือ” เมื่อพระราชาถูกย้อนถามเช่นนั้น ทรงตรัสตอบว่า “ไม่ได้ เป็นที่รักของผู้นั้นเลย แต่เขาต้องทําเช่นนั้น เพื่อให้แผลตรงนั้น หายเป็นปกติ” ฝ่ายพระเถระจึงสรุปว่า “ข้อนี้ก็ฉันนั้นแหละ มหาบพิตร ร่างกายไม่ได้เป็นที่รักของบรรพชิตทั้งหลายเลย แต่ บรรพชิตจําเป็นต้องรักษาร่างกายไว้เพื่ออนุเคราะห์พรหมจรรย์ ธรรมดาว่าสังขารร่างกายนี้ เปรียบเหมือนกับแผล บรรพชิต จําเป็นต้องรักษาร่างกายนี้ไว้ เหมือนบุคคลต้องรักษาแผลให้ หายเป็นปกติอย่างนั้นแหละ ดังพุทธพจน์ที่ว่า แผลใหญ่หุ้มด้วย หนังสด มีช่องทั้ง ๙ มีของไม่สะอาด มีกลิ่นเน่าเหม็นไหลออก