มุสิละและความทะเยอทะยาน : หน้า 77/580

Boประช ศิษย์คิดล้างครู ๗๖ ส่วนมุสิละนั้นเป็นคนเฉลียวฉลาดเรียนรู้ได้รวดเร็ว ไม่ ช้าไม่นานก็เรียนจบศิลปะทั้งหมด เมื่อเรียนจบแล้วก็คิดว่า ถ้าหากเราได้แสดงศิลปะต่อหน้าพระที่นั่ง เราก็จะมีชื่อเสียง โด่งดังยิ่งกว่าอาจารย์ แล้วลาภสักการะทั้งหมดก็จะเป็นของเรา คิดได้ดังนี้ จึงบอกกับอาจารย์ว่า “กระผมประสงค์จะแสดง ดนตรีต่อหน้าพระที่นั่ง ขอท่านอาจารย์ได้โปรดพาผมไปเข้าเฝ้า ด้วย” อาจารย์ก็มีใจกรุณาต่อศิษย์อยู่แล้ว จึงได้พาไปเข้าเฝ้า พระราชา เมื่ออาจารย์ไปถึงพระราชวัง ได้กราบทูลพระราชาว่า “ข้าแต่พระราชาผู้เจริญโปรดทอดพระเนตรความสามารถใน การดีดพิณของลูกศิษย์ของข้าพระองค์ด้วยเถิด” พระราชาได้ ทรงสดับการดีดพิณของมุสละแล้ว ทรงพอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง จึงมีรับสั่งให้รับราชการอยู่ในวัง พร้อมกับพระราชทานเงินเดือน ให้ครึ่งหนึ่งของอาจารย์ มุสละกราบทูลว่า ตนมีความสามารถพอๆ กับอาจารย์ จึงไม่ขอรับเงินเดือนที่ต่ำกว่าอาจารย์ ขอให้พระองค์ พระราชทานเท่ากับอาจารย์เถิด พระราชาตรัสว่า “เจ้าอย่าพูด อย่างนั้น ธรรมดาอาจารย์ต้องได้รับมากกว่าศิษย์” มุสละก็ ไม่ยอม จากนั้นก็ออกไปประกาศให้มหาชนไปเป็นสักขีพยาน ในการประลองฝีมือการดีดพิณระหว่างตนกับอาจารย์ ต่อหน้า