เกวียน ๗ ผลัด ทางลัดสู่นิพพาน : หน้า 418/580

ธรระพี ประช เกวียน ๗ ผลัด ทางลัดสู่นิพพาน ๔๑๗ เมื่อพระปุณณมันตานีบุตรได้ฟังเช่นนั้น จึงกล่าวว่า “ท่านผู้เจริญ ผมกำลังพูดอยู่กับท่านผู้เป็นอัครสาวกของพระ บรมศาสดา มิได้ทราบเลยว่า ท่านชื่อสารีบุตร เป็นบุญลาภมาก ที่ได้พบเห็น ได้นั่งใกล้ท่านพระสารีบุตรผู้มีปัญญาเป็นเลิศ” พระเถระทั้งสองรูปได้กล่าวสรรเสริญอนุโมทนา และชื่นชมใน ภาษิตของกันและกัน นี่เป็นตัวอย่างของนักปราชญ์บัณฑิตผู้รู้ ท่านสนทนา พูดคุยกันแต่เรื่องในตัว เรื่องของการทำใจหยุดใจนิ่ง เพื่อไป นิพพานกันอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนอกตัวเลย เพราะ ยิ่งเราศึกษาเรื่องทางโลกมากเท่าไร ก็ยังชื่อว่าวิ่งตามกระแส โลกอยู่ดี จะวิ่งตามอย่างไรก็ตามไม่ทัน แต่ถ้าเราหยุดจากการ วิ่งตาม มาหยุดในหยุดอยู่ในกลางกายแทน เราจะมีชีวิตที่อยู่ เหนือโลก อีกทั้งยังเข้าใจโลกตามความเป็นจริงได้อีกด้วย เพราะฉะนั้นวันเวลาที่ผ่านไป อย่ามัวไปเสียเวลาวิพากษ์วิจารณ์ ในเรื่องไร้สาระ ควรเอาเวลามาคุยเรื่องกถาวัตถุ ซึ่งเป็นเรื่องที่ ทำให้บรรลุธรรม และหมั่นฝึกฝนใจให้หยุดนิ่งให้ได้ทุกวัน ทำไป จนกว่าจะเข้าถึงพระธรรมกายภายในกันทุกๆ คน