บทสนทนาระหว่างพระราชากับพญากวางทอง : หน้า 171/580

Boประช พญากวางทอง (๒) จอมประชา สัตบุรุษทั้งหลายไม่สรรเสริญการฆ่าแม้คนพาลก็ตาม ขอคนพาลผู้มีธรรมอันลามก จงกลับไปสู่เรือนของเขาตาม ปรารถนาเถิด ขอได้โปรดพระราชทานค่าจ้าง ตามที่พระองค์ ตรัสไว้แก่เขาด้วย” พระราชาครั้นทรงสดับดังนั้นแล้ว ทรงพอพระทัยมาก จึงชมเชยสุวรรณมฤคว่า “ท่านพญามฤคราชยิ่งใหญ่กว่าสัตว์ ทั้งหลายโดยธรรม เป็นผู้ไม่ประทุษร้ายต่อมนุษย์ผู้หวัง ประทุษร้ายตอบ นับเป็นผู้หนึ่งในสัตบุรุษทั้งหลาย ขอคนผู้มี ธรรมอันลามก จงกลับไปสู่เรือนของตนตามความปรารถนา ส่วนเราก็จะให้ค่าจ้างแก่เขา” พญากวางทองกล่าวว่า “ข้าแต่มหาราชเจ้า ธรรมดา มนุษย์ ปากพูดไปอย่างหนึ่ง การกระทำก็อีกอย่างหนึ่ง เสียง ของสุนัขจิ้งจอกก็ดี ของนกก็ดี รู้ได้ง่าย ส่วนเสียงของมนุษย์ รู้ได้ยากยิ่ง ผู้ใดเมื่อก่อนเป็นคนใจดี คนทั้งหลายนับถือว่าเป็นญาติ เป็นมิตรหรือเป็นสหาย ภายหลังผู้นั้นอาจกลับกลายเป็นศัตรู ไปก็ได้ จิตของมนุษย์รู้ได้ยากอย่างนี้” พระราชาตรัสว่า “พญามฤค ท่านอย่าได้หมิ่นเรา อย่างนี้เลย เราแม้จะละทิ้งราชสมบัติ ก็จักไม่ละทิ้งพรที่ให้ แก่เธอ เชื่อเถิด จงรับพรของเราเถิด” สุวรรณมฤคเมื่อรับพรจาก